مسیرِ سراسر نشیبِ مبارزات و اعتراضاتِ دانشجویی در ایران.
فعالیت ها و مباررزات سیاسی دانشجویان ایران در۱۶آذر سال ۱۳۲۲توسط گروهی از داشجویان دانشگاه تهران آغاز و تا کنون ادامه دارد یعنی بیش از۶۵ سال است که همچنان دانشجویان ایران در محرومیت اند ودر حال مباره برای دستیابی به حداقل حقوق انسانی، بنیادی و حتی شهروندی که اغلب با سرکوب، تهدید، زندان و در برخی موارد با مرگ توام بوده است، ورود ریچارد نیکسون معاون رئیس جمهور وقت امریکا به ایران، موجب اعتراض و تظاهرات دانشجویان گردید که در واکنش به این حرکت،پلیس به روی آنان آتش گشوده، سه نفر بنام‌های شریعت رضوی، مصطفی بزرگ‌نیا و احمد قندچی کشته شدند و از آن پس، تاریخ یاد شده را “روز دانشجو” نامیدند. سازمان چریکهای فدایی خلق ایران سازمان مجاهدین خلق ایران، مارکسیستهای منشعب از مجاهدین خلق هم از جمله احزابی بودند که در دهه های بعد تشکیل و سرکوب شدند.
از ابتدای برقراری جمهوری اسلامی ایران، انجمن‌های اسلامی در هر دانشکده و دانشگاه تشکیل و در دوره رفسنجانی برای کنترل انجمن ها اقدام به ایجاد دفتر تحکیم وحدت دانشجوئی با مدیریت دولتی و منیخبین همین انجمن ها نمودندو با اعتراض دانشجویان به بستن روزنامه سلام و اعتراض به عدم آزادی مطبوعات واقعه۱۸ تیر ۷۸ بنام « فاجعه کوی دانشگاه » بوجود آمده و این جنبش دانشجوئی هم در تاریخ مبارزات دانشجویان ایران به ثبت رسید. که در نتیجه آن رخداد 7 نفر از جمله فرشته علیزاده و عزت‌الله ابراهیم‌نژاد کشته، تعدادی مجروح، بازداشت و برخی از معترضین نیز مفقود شدند، سعید زینالی یکی از مفقودین در تاریخ یاد شده است که با گذشت ۲۰ سال از آن فاجعه همچنان خبری از وی وجود ندارد.
با آغاز دهه۸۰ و در سالروز« فاجعه کوی دانشگاه »، ایجاد فضای امنیتی بیش از پیش در دانشگاه ها، بازداشتهای غیر قانونی و حبس های بی دلیل دانشجویان را به دنبال داشت اما این پایان کار دانشجویان نبود چراکه دانشجویان دراعتراضات بعد از انتخابات ۸۸ نیز حضور یافته وهمگام با معترضین دست به اعتراض و اعتصاب زدند که نه تنها کسی پاسخگوی آنها نبود بلکه دانشجویان بسیاری بازداشت و سرکوب و کشته شدند.
در اعتراضات دی ماه ۹۶ نیز، باز هم دانشجویان ایران همراه و همگام با سایرین به اعتراض پرداخته ودر تمامی مراسم مختلف نقش برجسته ای را ایفا نمودند اما به جز دانشجویانی مثل ندا آقا سلطان ، اشکان سهرابی، ناصر امیرنژاد، امیر جوادی‌فر لنگرودی، یعقوب بروایه، محسن روح الامینی و… که در سطح خیابان هدف گلوله قرارگرفتند، با صدور مجوز ورود به کوی دانشگاه توسط شورای تأمین استان و حملهٔ نیروهای لباس‌شخصی و پلیس به دانشجویان، هفت نفر به نام‌های مصطفی غنیان، مبینا احترامی، ایمان نمازی، فاطمه براتی، محسن ایمانی، کامبیز شعاعی و کسری شرفی کشته و بدون اطلاع خانواده‌ها مخفیانه به خاک سپرده شدند. در اعتراضات اخیر آبان ماه نیز که نسبت به گرانی بنزین و وضعیت وخیم اقتصادی برگزار شد، ماموران اطلاعات بار دیگر با آمبولانس بیش از۵۰ دانشجو را در دانشگاه دستگیر و در ازای دریافت مبالغ میلیونی برخی را هم آزاد نمودند اما، روند بازداشتها، نسبت اتهامات ناروا و از قبل تدوین شده همراه با صدور احکام سنگین همچنان ادامه دارد.
یادآور میشویم که در طول تمامی اعتراضات دانشجویی از واقعه کوی دانشگاه گرفته تا اعتراض برای حقوق کارگران و اعتراضات آبان ماه ۹۸، همگی با پایان غم انگیز یکسانی مواجه شدند، “سرکوب”، “مرگ “، ” زندان” و “شکنجه ” .
ما ضمن باور به کلیه مواد مندرج دراعلامیه های جهانی حقوق بشر بویژه مواد۳، ۵، ۶، ۷، ۹،۱۰، ۱۹، ۲۰، ۲۱ و همچنسن با استناد به هدف شانزدهم از سند ۲۰۳۰ یونسکو مبنی بر (ترویج جوامع صلح طلب و فراگیر برای توسعه پایدار، دسترسی به عدالت برای همه و ایجاد نهادهای موثر، پاسخگو و فراگیر در تمام سطوح) خواستار آزادی هرچه سریعتر دانشجویان زندانی و بازداشت شده بوده، صلح، عدالت، آزادی اندیشه و بیان و ایجاد بستری مناسب برای آگاهی رسانی به دور از خشونت و تهدید را حق طبیعی و لازم برای فعالان حوزه دانشجویی میدانیم.
1198
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق جوان و دانشجو
ماده ۳: (حق حیات برای همه) ماده۵: (شکنجه ممنوع) ماده ۶:(ارزش انسانی در همه جا ) ماده ۷: (همه در برابر قانون مساوی هستند) ماده ۹: (عدم توقیف،حبس یا تبعید غیرقانونی) ، ماده ۱۰: (حق محاکمه قانونی برای همه)، ماده ۱۹: (حق آزادی عقیده) ، ماده ۲۰: ( حق آزادی تجمع و تظاهرات)، ماده ۲۱: (حق دموکراسی)
