بهارنیوز: ویروس کرونا با تمام درد و رنجی که به بار آورد عیار، جایگاه و وجاهت بسیاری از اشخاص، سازمانها و نهاد‌ها و حوزه‌ها را برای مردم ایران عیان ساخت و قطعا در پساکرونا نگرش‌ها به امور سیاسی، اجتماعی و دینی بسیار متفاوت از پیشا کرونا خواهد بود.
شوربختانه در این برهه از زمان نهادهایی چون مجلس، شورای نگهبان و مصلحت و … به جای آنکه چون فرماندهی شجاع و نترس در میدان جنگ امید بخش باشند، رهبری و مسئولیت را بر عهده بگیرند خود به گوشه عافیت خزیدند و با شرمساری در بزنگاه غائله سر در لاک سلامت خویش فرو بردند و ملتی را تنها وا نهادند.
آنان که خود را نوکر مردم خطاب می‌کنند کجا هستند و چرا چنین از معرکه گریخته‌اند؟ آنها آنچه را می‌گویند اعتقاد ندارند؟ چرا فقط هنگام ثبت‌نام احساس تکلیف می‌کنند؟! این همه از حجم از بودجه و رسانه و پرسنل و امنیت و……برای نهادهایی که در چنین لحظات سختی ملتی را تنها به حال خود را رها می‌کنند به چه منظور است؟ این همه بحث بگیر و ببند، سر و صدا و… …در مجلس برای منافع ملت است یا فقط جنگی زرگری است برای گریختن و فریفتن؟
مجلسی که در این سخت روزگار نه کارایی دارد و نه نقشی دارد و فورا غیبش می‌زند و یا خوابش می‌برد بهتر نیست که کلا تعطیل شود؟ با چنین رفتار‌هایی از مجلسیان و دیگرد مدعیان هنوز انتظار داریم مردم اعتقادی به رای دادن داشته باشند؟
البته این روزگار نشان داد اگر مجلس و برخی نهاد‌های دیگر تعطیل باشند به نفع و صلاح مملکت است و هیچ اتفاقی هم نمی افتد همان امور با کمی تدبیر بدست کارمندان و مسئولین میانی و…انجام می‌گیرد. آقای دکتر لاریجانی من با شرمساری احساس می‌کنم در قرنطینه اخلاقی هستم تا قرنطینه سلامت.
