مادران پارک لاله در بیانیه‌ای در اعتراض به بازداشت‌ها و احکام سنگین، نوشتند که علیرغم “سرکوب وحشیانه و مداوم حاکمیت در ۴۵ سال گذشته” و به ویژه جنبش “زن زندگی آزادی”، زنان به‌هیچ عنوان قصد بازگشت به گذشته را ندارند.مادران پارک لاله روز دوشنبه سوم اردیبهشت در بیانیه‌ای ضمن اعتراض به سرکوب زنان و بازگشت گشت ارشاد به خیابان‌ها نوشتند زنان ایران “علیرغم سرکوب‌های وحشیانه و مداوم این حاکمیت زن*ستیز در طی ۴۵ سال گذشته، به ویژه پس از قیام شجاعانه زن، زندگی، آزادی، به‌هیچ‌عنوان قصد بازگشت به گذشته را ندارند و اجازه نمی‌دهند که آنها را جنس دوم بشمارند و حاکمیت و جامعه‌ی مرد-پدرسالار برای‌شان تصمیم بگیرند”.
آغاز دور جدیدی از فشار و آزار زنان همزمان شده است با افزایش تنش میان اسرائيل و جمهوری اسلامی. بیانیه می‌گوید حکومت ایران «با دستور علی خامنه‌ای با طرح “عفاف و حجاب به نام نور”، جنگ علیه زنان را با شدتی بیش از پیش دوباره آغاز کرده است تا بتواند شکست خود در قدرقدرتی جهانی را بپوشاند.»
اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه وله
مادران پارک لاله با اشاره به صحنه‌هایی که در روزهای اخیر در کوچه و خیابان شهرهای ایران دیده شدند، نوشته‌اند: «بسیاری از میدان‌های شهر تهران و شهرستان‌ها را مملو از ون‌های گشت ارشاد و نیروهای انتظامی و لباس شخصی و موتورسواران مزدور خود کرده و با قساوت و خشونت بسیار مشغول حمله به زنان در خیابان‌ها و مکان‌های عمومی و دانشگاه‌ها و مدرسه‌ها و حتی در خانه‌ها هستند».
به گفته آنها شمار بازداشتی‌ها بالاست و هنوز ابعاد واقعی آن مشخص نیست. در بیانیه آمده است که حکومت علاوه بر سرکوب زنان “تعدادی از مغازه‌ها را پلمب و تعداد زیادی از ماشین‌ها را توقیف کرده است و با برخوردهای خشونت‌آمیز می‌خواهد دستاوردهای قیام شجاعانه‌ی زنان و مردان آزادی‌خواه و برابری طلب و جامعه کوئیر (+LGBTQAI) را پس بگیرد و این جنبش را به شکست بکشاند”.
به باور مادران پارک لاله زندان و تعقیب و مجازات‌های خودسرانه دیگر کارساز نیست و “حاکمیت موفق نخواهد شد”.
نمونه‌هایی بسیار از مجازات‌های سنگین و اعدام
مادران پارک لاله گروهی از زنان هستند که همسر یا فرزندشان در اعتراضات وسیع به نتایج انتخابات ریاست جمهوری در سال ۱۳۸۸ کشته شدند. دیگر مادران عزادار، از جمله قربانیان اعدام‌های دسته‌جمعی در تابستان ۶۷ نیز به این گروه پیوستند.
خواسته این مادران محاکمه و پاسخگو کردن کسانی هستند که مسئول مرگ فرزندانشان‌اند. شیرین عبادی، برنده جایزه نوبل صلح در سال ۸۸ از زنان سراسر جهان خواست تا با برتن کردن لباس سیاه و ملاقات در پارک‌های محله در روزهای شنبه و در ساعاتی معین با مادران عزادار همبستگی خود را نشان دهند. مادران پارک لاله بارها خود هدف حملاتنیروهای امنیتی جمهوری اسلامی قرار گرفته و بازداشتشده‌اند.
آنها در بیانیه تازه‌شان نمونه‌هایی از بازداشت‌زنان و اذیت و آزار آنها را برشمرده‌اند؛ بازداشت دینا قالیباف دانشجوی دانشگاه بهشتی همراه با تعرض جنسی، بازداشت آیدا شاکرمی، خواهر نیکا شاکرمی که در جنبش مهسا کشته شد. بازداشت آتنا فرقدانی، کارتونیست و فعال مدنی که با ضرب و شتم در ۲۵ فروردین ابتدا به خانه امن سپاه، سپس نمازخانه پایگاه هشتم فاتب و بعد از آن به زندان اوین منتقل شد. خدیجه مهدی‌پور، زندانی سیاسی سابق کرد که توسط ماموران گشت ارشاد در تهران با خشونت بازداشت شد.
فشار بر فعالان حقوق بشری و خانواده‌ها
بیانیه همچنین به چند نمونه از “محکومیت‌های سنگین برای خانواده‌ها، فعالان زنان و فعالان قیام ژینا” اشاره کرده است؛ حکم ۱۱ سال زندان برای پروین میرآسان، مادر و نصرالله فلاحی، پدر ارغوان و اردوان فلاحی، ۱۱ سال زندان برای سوما پورمحمدی، مدرس زبان کردی در سنندج و تبعید او، پنج سال زندان و تبعید به یکی از شهرهای کرمان برای سامان یاسین خواننده کرد و از بازداشت شدگان قیام ژینا که یک سال و نیم است در بازداشت موقت بسر می‌برد. در هشتم فروردین نیز، ۱۱ فعال حقوق زنان و فعال سیاسی در گیلان به بیش از ۶۰ سال حبس محکوم شدند.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
مادران پارک لاله به نمونه‌هایی از محرومیت از تحصیل و ممانعت برای ورود دانشجویان معترض به دانشگاه‌ها و نیز محرومیت و اخراج معلمان اشاره کرده‌اند.
شمار بالای اعدام‌ها در ایران از جمله مواردی است که بیانیه به آن پرداخته است. از جمله به گزارش عفو بین‌الملل در سال ۲۰۲۳ میلادی اشاره شده که می‌گوید دست کم ۸۵۳ نفر در زندان‌های ایران اعدام شده‌اند که حداقل ۴۸۱ مورد مربوط به جرائم مواد مخدر بوده است.
سیل و مصائب دیگر باری مضاعف
این بیانیه که روز گذشته منتشر شد به محرومیتهای عدیده مردم سیستان و بلوچستان و دیگر مناطق محروم نگاهی انداخته که “از وضعیت بد اقتصادی و فقر می‌میرند و با سیل نیز تمام هست و نیست‌شان نابود می‌شود و باید با بیل و کلنگ خودشان و خانواده‌های شان را نجات دهند”. این همه در حالی است که “بسیاری از کارگران، معلمان و مزدبگیران در سراسر کشور یا از کار اخراج شده یا همان حقوق‌اندک‌شان به‌موقع پرداخت نمی‌شود”.
بیانیه می‌گوید در کنار فشارهای عصبی هر روزه اخبار مربوط به احتمال شروع یک جنگ نیز فشار روحی سختی به مردم وارد می‌کند؛ “بسیاری دچار سکته‌قلبی و مغزی می‌شوند و با هزینه‌های گزاف بیمارستان‌های خصوصی و با ازدحام بیماران در بیمارستان‌های دولتی، امکان معالجه برای زحمتکشان تقریبا ناممکن شده است”. این در حالی است که “تورم کمرشکن زندگی اکثریت مردم ایران را سیاه کرده” و “حاکمیت جنایت‌کار و فاشیست اسلامی ایران میلیاردها دلار صرف صنایع جنگی و تسلیحات می‌کند”.
تصاویری از مقاومت بی‌نظیر زنان
مادران پارک لاله بر این باورند که “با وجود تمام این مصایب و محرومیت‌ها و تبعیض‌ها و با وجود تمام سرکوب‌ها، بازداشت‌ها، شکنجه‌ها و جنایت‌های بی‌شمار حاکمیت، هر روزه تصاویر و ویدئوهایی از مقاومت بی‌نظیر زنان مبارز با تن ندادن به حجاب اجباری در نقاط مختلف شهر در تهران و شهرستان‌ها و در تجمع‌ها و حتی در زندان‌ها یا پس از آزادی از زندان‌ها می‌بینیم”.
تصاویری که به آنها “انرژی می‌دهد” و می‌گویند: «اطمینان داریم که تمام انسان‌های مبارز همراه با جنبش “زن، زندگی، آزادی” همچنان پویا و استوار مشغول مبارزه‌اند و تا رهایی از شر این ستمکاران، دست از مبارزه نخواهند کشید.»
این مادران در پایان بیانیه خود خواستار آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، لغو مجازات شلاق و اعدام، شکنجه، سنگسار و قصاص، محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت‌های صورت گرفته” در دادگاه‌هایی علنی، عادلانه و مردمی شده‌اند.
آنها بر ضرورت آزادی بیان، اندیشه، قلم بدون قید و شرط، برخورداری از آزادی پوشش و حق کنترل بر بدن بدون قید و شرط، برخورداری از حق اعتراض، اعتصاب، تجمع، تشکل، سازمان‌و احزاب مستقل، برخورداری از برابری حقوق شهروندی و رفع هرگونه تبعیض و بالاخره جدایی دین از حکومت تاکید کرده‌اند.
این مادران “عمیقا” اعتقاد دارند “که ساختار سراپا فاسد، تمامیت‌خواه و دیکتاتوری مذهبی – ارتجاعی و غیر دموکراتیک حکومت اسلامی ایران باید در هم شکسته شود”.
