فهرست اشعار
TOC \o "1-3" \h \z \u ایران من
ایران من
ایران من
زندگی فقر است
زندگی تلخ است
زندگی مرگ است
و به قول سهراب
زندگی حس غریبی ست که یک مرغ مهاجر دارد
ایران من
خوانده ای اری در تکاپوی وطن چه در حال است
خوانده ای اری کوچ پرستو ناگاه است
خوانده ای اری کودکی در پی راهی پر ز دشوار است
خوانده ای اری دریای غم پر زمرداب است
ایران من
خوانده ای شاید
وازای گم گشده در راه است
خوانده ای شاید
اشیان ها بر باد است
خوانده ای شاید
خوانده ای شاید
ایران من
روزگاریست که در ان
شاعرانت در بندند
مادرانت گنگ اند
جوانانت همه محتاج یک پندند
دخترانت همه در تاریکی
در جهانی که در ان ریشه ها همه بی بعدند
غزل ها همه پژمرده اند
در کشورم،
اختناغ بیداد است
سکوت جایگزین
ز فریاد است
حتی عشق هم بی بنیاد است
ایران من
یادمان باشد
که جهانی فانیست
و بدان جا باقیست
یادمان باشد
فکر یک شاخه
فقط بی ابی ست
یادمان باشد
زندگی...
زندگی هم انی ست
لذتی ست
پایانی ست
ایران من
دیر زمانی ست که دلی ازردهاست
مادری پزمرده است
پدری دل مرده است
صبر عیوب زمان هم خفته است
ایران من
در تاریکی شبهایت ستارهها خاموشند
پرنده گان مدهوشند
گربه هایت همه در پی شکار یک موشند
ایران من
شیر مردانت
همه به دامه اعتیاد خاموشند
شیر زنانت
پرا ز وحشت تن پوشند
ایران من
دگر ان مرز پر گهر گم شده پشت حصار
دگر ان نغمه تلخ پر شده پر ز غبار
ایران من
ای سرزمین
ای خاک من
وطن اجداد من
تربتت ... تربتت
فریاد من
طناز نعزی
1389.01.22
شاعر را بيازار؟
به او گفتند:
شاعر را بيازار؟
كه شاعر در جهان ناكام بايد
چو بيند نغمه سازي رنج بسيار
سخن بسيار نيكو مي سرايد
به آو آزار دادن ياد دادند
بناي عمر من بر باد دادند
از آن پس ماه نامهربان شد
ز خاطر برد رسم آشنايي
غم من ديد و با من سرگردان شد
مرا بگذاشت با رنج جدايي
كه چون باشد به صد اندوه دمساز
به شهرت مي رسد اين نغمه پرداز
مرا در رنج برده سخت جان ديد
جفا را لاجرم از حد فزون كرد
فغان شاعر آزرده نشنيد
دل تنگ مرا درياي خون كرد
چنان از بي وفايي آتش افروخت
كه سر تا پاي مرغ نغمه خوان سوخت
نگفتندش كه:
درد و رنج بسيار
دمار از روزگار دل برآرد
دل شاعر ندارد تاب آزار
كه گاه از شوق هم جان مي سپارد
بدين سان خاطر ما را شكستند
زبان نغمه ساز عشق بستند
فریدون مشیری
دوستت دارم
ای که
با هر نگاهت ذره ذره چون شمع آب می شوم
ای که
با وجودت چون ابر نرم می شوم
ای که
آسمان جشمانت همیشه دریایی از غم است
دوستت می دارم
کودکانه معصوم
همچو چشمعه پاک
همچو گل لطیف
و باز هم
دوستت می دارم
دوستت می دارم
ای که
همچو باد گیسوان ریخته بر گونه ام را نوازش می دهی
ای که
پاکییت همچو بازی کودکانه ی بچه ای لطیف و ساده است
دوستت می دارم
بدان می مانم
طناز نعزی
1383.12.03
ستاره ی مبهم
امشب میون آسمون
یه ستاره مبهمه
چرا دنیای کوچیکمون همیشه پر از غمه
غمه اون
چشمای تو
تو دلم جوونه کرد
نمی دونی چه جوری
این دلمو دیوونه کرد
این دفعه
این آسمونم بارون رو بهونه کرد
دنیای کوچیکمون
همیشه پر از غمه
خنده ی گذشتمون
واسمون یه ماتم
تا رسید غریبه ای
ارزونی شد خنده ما
تومنی چند می خری
این دل آکنده ما
طناز نعزی
1386.10.08
سنگ می‌کشم بر دوش
سنگ می‌کشم بر دوش،
سنگِ الفاظ
سنگِ قوافی را.
و از عرق‌ریزانِ غروب، که شب را
در گودِ تاریک‌اش
می‌کند بیدار،
و قیراندود می‌شود رنگ
در نابیناییِ تابوت،
و بی‌نفس می‌ماند آهنگ
از هراسِ انفجارِ سکوت،
من کار می‌کنم
کار می‌کنم
کار
و از سنگِ الفاظ
بر می‌افرازم
استوار
دیوار،
تا بامِ شعرم را بر آن نهم
تا در آن بنشینم
در آن زندانی شوم...
من چنین‌ام. احمقم شاید!
که می‌داند
که من باید
سنگ‌های زندانم را به دوش کشم
به‌سانِ فرزندِ مریم که صلیبش را،
و نه به‌سانِ شما
که دسته‌ی شلاقِ دژخیمِتان را می‌تراشید
از استخوانِ برادرِتان
و رشته‌ی تازیانه‌ی جلادِتان را می‌بافید
از گیسوانِ خواهرِتان
و نگین به دسته‌ی شلاقِ خودکامگان می‌نشانید
از دندان‌های شکسته‌ی پدرِتان!
□
و من سنگ‌های گرانِ قوافی را بر دوش می‌برم
و در زندانِ شعر
محبوس می‌کنم خود را
به‌سانِ تصویری که در چارچوبش
در زندانِ قابش.
و
ای بسا که
تصویری کودن
از انسانی ناپخته:
از منِ سالیانِ گذشته
گم‌گشته
که نگاهِ خُردسالِ مرا دارد
در چشمانش،
و منِ کهنه‌تر به جا نهاده است
تبسمِ خود را
بر لبانش،
و نگاهِ امروزِ من بر آن چنان است
که پشیمانی
به گناهانش!
تصویری بی‌شباهت
که اگر فراموش می‌کرد لبخندش را
و اگر کاویده می‌شد گونه‌هایش
به جُست‌وجوی زندگی
و اگر شیار برمی‌داشت پیشانی‌اش
از عبورِ زمان‌های زنجیرشده با زنجیرِ بردگی
می‌شد من!
می‌شد من
عیناً!
می‌شد من که سنگ‌های زندانم را بر دوش
می‌کشم خاموش،
و محبوس می‌کنم تلاشِ روحم را
در چاردیوارِ الفاظی که
می‌ترکد سکوتِشان
در خلاءِ آهنگ‌ها
که می‌کاود بی‌نگاه چشمِشان
در کویرِ رنگ‌ها...
می‌شد من
عیناً!
می‌شد
من که لبخنده‌ام را از یاد برده‌ام،
و اینک گونه‌ام...
و اینک پیشانی‌ام...
چنین‌ام من
زندانیِ دیوارهای خوش‌آهنگِ الفاظِ بی‌زبان ــ.
چنین‌ام من!
تصویرم را در قابش محبوس کرده‌ام
و نامم را در شعرم
و پایم را در زنجیرِ زنم
و فردایم را در خویشتنِ فرزندم
و دلم را در چنگِ شما...
در چنگِ هم‌تلاشیِ با شما
که خونِ گرمِتان را
به سربازانِ جوخه‌ی اعدام
می‌نوشانید
که از سرما می‌لرزند
و نگاهِشان
انجمادِ یک حماقت است.
شما
که در تلاشِ شکستنِ دیوارهای دخمه‌ی اکنونِ خویش‌اید
و تکیه می‌دهید از سرِ اطمینان
بر آرنج
مِجریِ عاجِ جمجمه‌تان را
و از دریچه‌ی رنج
چشم‌اندازِ طعمِ کاخِ روشنِ فرداتان را
در مذاقِ حماسه‌ی تلاشِتان مزمزه می‌کنید.
شما...
و من...
شما
و من
و نه آن دیگران که می‌سازند
دشنه
برای جگرِشان
زندان
برای پیکرِشان
رشته
برای گردنِشان.
و نه آن دیگرتران
که کوره‌ی دژخیمِ شما را می‌تابانند
با هیمه‌ی باغِ من
و نانِ جلادِ مرا برشته می‌کنند
در خاکسترِ زاد و رودِ شما.
□
و
فردا که فروشدم در خاکِ خون‌آلودِ تب‌دار،
تصویرِ مرا به زیر آرید از دیوار
از دیوارِ خانه‌ام.
تصویری کودن را که می‌خندد
در تاریکی‌ها و در شکست‌ها
به زنجیرها و به دست‌ها.
و بگوییدش:
«تصویرِ
بی‌شباهت!
به چه خندیده‌ای؟»
و بیاویزیدش
دیگربار
واژگونه
رو به دیوار!
و من همچنان می‌روم
با شما و برای شما
ــ برای شما که این‌گونه دوستارِتان هستم. ــ
و آینده‌ام را چون گذشته می‌روم سنگ بردوش:
سنگِ الفاظ
سنگِ قوافی،
تا زندانی بسازم و در آن محبوس بمانم:
زندانِ دوست‌داشتن.
دوست‌داشتنِ مردان
و زنان
دوست‌داشتنِ نی‌لبک‌ها
سگ‌ها
و چوپانان
دوست‌داشتنِ چشم‌به‌راهی،
و ضرب‌ْانگشتِ بلورِ باران
بر شیشه‌ی پنجره
دوست‌داشتنِ کارخانه‌ها
مشت‌ها
تفنگ‌ها
دوست‌داشتنِ نقشه‌ی یابو
با مدارِ دنده‌هایش
با کوه‌های خاصره‌اش،
و شطِ تازیانه
با آبِ سُرخ‌اش
دوست‌داشتنِ اشکِ تو
بر گونه‌ی من
و سُرورِ من
بر لبخندِ تو
دوست‌داشتنِ شوکه‌ها
گزنه‌ها و آویشنِ وحشی،
و خونِ سبزِ کلروفیل
بر زخمِ برگِ لگد شده
دوست‌داشتنِ بلوغِ شهر
و عشق‌اش
دوست‌داشتنِ سایه‌ی دیوارِ تابستان
و زانوهای بی‌کاری
در بغل
دوست‌داشتنِ جقه
وقتی که با آن غبار از کفش بسترند
و کلاه‌ْخود
وقتی که در آن دستمال بشویند
دوست‌داشتنِ
شالی‌زارها
پاها و
زالوها
دوست‌داشتنِ
پیر‌یِ سگ‌ها
و التماسِ نگاهِشان
و درگاهِ دکه‌ی قصابان،
تیپا خوردن
و بر ساحلِ دورافتاده‌ی استخوان
از عطشِ گرسنگی
مردن
دوست‌داشتنِ غروب
با شنگرفِ ابرهایش،
و بوی رمه در کوچه‌های بید
دوست‌داشتنِ کارگاهِ قالی‌بافی
زمزمه‌ی خاموشِ رنگ‌ها
تپشِ خونِ پشم در رگ‌های گره
و جان‌های نازنینِ انگشت
که پامال می‌شوند
دوست‌داشتنِ پاییز
با سرب‌ْرنگیِ آسمانش
دوست‌داشتنِ زنانِ پیاده‌رو
خانه‌شان
عشقِشان
شرمِشان
دوست‌داشتنِ کینه‌ها
دشنه‌ها
و فرداها
دوست‌داشتنِ شتابِ بشکه‌های خالیِ تُندر
بر شیبِ سنگ‌فرشِ آسمان
دوست‌داشتنِ بوی شورِ آسمانِ بندر
پروازِ اردک‌ها
فانوسِ قایق‌ها
و بلورِ سبزرنگِ موج
با چشمانِ شب‌ْچراغش
دوست‌داشتنِ درو
و داس‌های زمزمه
دوست‌داشتنِ فریادهای دیگر
دوست‌داشتنِ لاشه‌ی گوسفند
بر قناره‌ی مردکِ گوشت‌فروش
که بی‌خریدار می‌ماند
می‌گندد
می‌پوسد
دوست‌داشتنِ قرمزیِ ماهی‌ها
در حوضِ کاشی
دوست‌داشتنِ شتاب
و تأمل
دوست‌داشتنِ مردم
که می‌میرند
آب می‌شوند
و در خاکِ خشکِ بی‌روح
دسته‌دسته
گروه‌گروه
انبوه‌انبوه
فرومی‌روند
فرومی‌روند و
فرو
می‌روند
دوست‌داشتنِ سکوت و زمزمه و فریاد
دوست‌داشتنِ زندانِ شعر
با زنجیرهای گران‌اش:
ــ زنجیرِ الفاظ
زنجیرِ قوافی...
□
و من همچنان می‌روم:
در زندانی که با خویش
در زنجیری که با پای
در شتابی که با چشم
در یقینی که با فتحِ من می‌رود دوش‌بادوش
از غنچه‌ی لبخندِ تصویرِ کودنی که بر دیوارِ دیروز
تا شکوفه‌ی سُرخِ یک پیراهن
بر بوته‌ی یک اعدام:
تا فردا!
□
چنین‌ام من:
قلعه‌نشینِ حماسه‌های پُر از تکبر
سم‌ْ ضربه‌ی پُرغرورِ اسبِ وحشیِ خشم
بر سنگ‌فرش‌ِکوچه‌ی تقدیر
کلمه‌ی وزشی
در توفانِ سرودِ بزرگِ یک تاریخ
محبوسی
در زندانِ یک کینه
برقی
در دشنه‌ی یک انتقام
و شکوفه‌ی سُرخِ پیراهنی
در کنارِ راهِ فردای بردگانِ امروز
شاملو
حیرت
در حیرتم از این همه مردمه پست
این طایفه ی زنده کشه مرده پرست
این همه خندیدی و رنجیدی و خون شدی
تشنه ی آزادیه نشسته در خون شدی
در خلع پز مردی
ریشه ی ظلمت را آزردی
غم آن تشنه گی را ز یاد بردی
خانه ات بلعیدن
کودکان پوسیدن
چشمه ها خشکیدن
جوانی...
به فلک تاویدن
بارانی بارید
قلبها را شارید
غصه رابیداد کرد
گریه را بی تاب کرد
مادری بی خواب کرد
تشنه گی راآب کرد
مرده گان را خواب کرد
روزی از نو آغاز کرد
این دفعه فریاد بود بیداد کرد
آزادی بنیاد کرد
کوچه ها را پر ازناله ی بی بنیاد کرد
سنگهایی آویختند
خون هایی ریختند
آوازی سر دادن
اتحاد پوشاندن
سنگها آب شدند
مرده گان خاک شدند
کودکان آزردند
مانده گان هم مردند
اتحاد
بی پایان
جمع شد در پیمان
شعر نو آغاز شد
آزادی هم خواب شد
1388.01.22
طناز نعزی
يقين
من يقين دارم كه برگ ،
كاين چنين خود را رها كردست در آغوش باد ،
فارغ است از ياد مرگ !
آدمي هم مثل برگ ، مي تواند زيست بي تشويش مرگ ،
گر ندارد همچو او آغوش مهر باد را ،
مي تواند يافت لطف :
«هر چه باداباد را »
"فریدون مشیری"
مرگ
مرگ در هر حالتی تلخ است
اما من
دوست تر دارم که چون از ره درآید مرگ
در شبی آرام چون شمعی شوم خاموش
لیک مرگ ِ دیگری هم هست
دردناک اما شگرف و سرکش و مغرور
مرگ ِ مردان ، مرگ ِ در میدان
با تپیدن های طبل و شیون ِ شیپور
با صفیر ِ تیر و برق ِ تشنه ی شمشیر
غرقه در خون پیکری افتاده در زیر ِ سم ِ اسبان
وه چه شیرین است
رنج بردن
پا فشردن
در ره ِ یک آرزو مردانه مردن
!
وندر امید ِ بزرگ ِ خویش
با سرود ِ زندگی بر لب
جان سپردن
آه ، اگر باید
زندگانی را به خون ِ خویش رنگ ِ آرزو بخشید
و به خون ِ خویش نقش ِ صورت ِ دلخواه زد بر پرده ی امید
من به جان و دل پذیرا می شوم این مرگ ِ خونین را
«هوشنگ ابتهاج»
دم
دم دیریست که نمی آید باز
این غافله تا به کی پنهان می کند فاش این راز
لیک اشکیست که روی گونه ی تنهایی ما می گردد
پی یک راز
من بدان نومیدم
که اگر دم گذرد
عمر ما بی ثمر است
چونکه معراج خیال از سر سودای محال میگذرد
وقت ما بی بیهوده است
آنچه باید بگذرد می گذرد
دم دیریست که نمی آید باز
پس هرچه اشک داری از حال بکن اغاز
من از مصیبت ها عشق ها از اشک ها هم می گذرم
آن چه بر من می ماند
عمرست که رفته به باد
من از آن هم می گذرم
لیک این دمم میگذرد
1387.07.07
طناز نعزی
دلم گرفته است
دلم گرفته است
به ايوان مي روم و انگشتانم را
بر پوست كشيده شب مي كشم
چراغهاي رابطه تاريكند
چراغهاي رابطه تاريكند
كسي مرا به آفتاب
معرفي نخواهد كرد
كسي مرا به ميهماني گنجشك ها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردني است
فروغ فرخزاد
خارها
خوار نیستند
شاخه های خشک
چوبه های دار نیستند
میوه های کال کرم خورده نیز
روی
دوش شاخه بار نیستند
پیش
از آنکه برگهای زرد را
زیر
پای خویش
سرزنش کنی
خش
خشی به گوش می رسد
:
برگهای بی گناه
با
زبان ساده اعتراف می کنند
خشکی درخت
از
کدام ریشه آب می خورد !
"قیصر امین پور"
سوره ی معراج
دیشب از سوره ی معراج پریدم پی خوابی
که در آن پیچک تنهایی ما می گشت پی آوایی
شاید از اقلیم وجودم خالی
شاید از پرتو نورهای شفق بی آبی
شاید از اندر خم کوچه ای می گردد پی زاری
من و آن پاکی مهتاب
من و آن چشمه ی بی تاب
من و آن ماتم غم گرفته در خواب
من و آن طعنه ی خاموش
فکر پری شکسته در خوش
من و آن شاخه گلی که به سر مزاری بالید
من و آن شوق رهایی
که در آن نشسته گرگی
من و آن حسرت خنده
من و آن ماتم گریه
و ندایی که نشسته خشکید
من به ناگاه پر کشیدم
گل رخسارش را بوسیدم
و به یک آن از خواب پریدم
طناز نعزی
1388.03.12
برای سنگسار
پایان كارناوال مرگ
كاوه رعدي
هیولاییم که از آن می ترسید؟
همین است که مرا با خود مي برید؟
كارناوال مرگتان را از نو به راه انداختيد؟
مرا بستيد و به دنبال خود مي كشيد؟
لعنت مي كنيد؟
دشنام مي دهيد؟
سلام و صلوات مي فرستيد؟
***
هیولاییم که از آن می ترسید؟
همین است که مرا بستید؟
و در خاک فرو کردید؟
جرمم عشق است؟
اینکه اروس مرا بر معشوقم محرم کرد؟
نه مردان دین فروش؟
کدامین پرستو را به عقد دیگری درآوردید؟
یا چون چنین می کنید، پرستوها سوی این دیار را از نقشه هاشان پاک کردند؟
پرستو نیستم؟ همین است مرا سنگسار کردید؟
اینجا سرزمین دجال بزرگ است
من که روسپی نیستم
ولی اگر هم بودم
مریم مجدلیه نیستم
ولی اگر هم بودم
شما مسیح نیستید
که ببخشید
آه! نه! نه! نمی خواهم که ببخشید
کیستید که ببخشید؟
مگر من چه کردم که ببخشید؟
گناهی نکرده ام
هیچ گناهی وجود ندارد
شما نیز گناه نمی کنید
پس، سنگ بزنید
از حسرت عشقی که ندارید، سنگ بزنید
در حسرت هم آغوشی های دردناکتان سنگ بزنید
از وحشت نگاه همیشه نفرت همخوابهاتان سنگ بزنید
و من می پذیرم
با آغوشی که آن را بستید
و در خاک کردید
اما هنوز این آغوش باز است
می پذیرم سنگ های حسودان را
هر سنگ یک خبر است
یک قدم نزدیک تر است
به دیاری که آنجا نیستید
به خاک
به مادرم، زمین
***
هیولاییم که از آن می ترسید؟
نه! فرشته اییم که آرزویش داشتید!
همین است که مرا بستید؟
آری! همین است که مرا بستید
بزنید! سنگ بزنید!
دیگر درد نمی کشم
چنان کرخت شده ام
که دیگر درد نمی کشم
خون بالا می آوردم
خندیدید
اکنون دیگر درد نمی کشم
پس من می خندم
ترسیدید؟
خشمگینید؟
بیشتر سنگ می زنید
تنم را متلاشی کردید
تا اثر انگشتان عشق را پاک کنید؟
***
هیولاییم که از آن می ترسید؟
نه! فرشته اییم که آرزویش داشتید
همین است که مرا بستید؟
آری! همین است که مرا بستید
و در خاک فرو کردید؟
نه! شما در خاک فرو نکردید
این خاک
مادرم است
مرا در آغوش کشیده است
و گریه می کند
از ناسپاسی شما مردمان
از خیانتتان به آن
آه! شما بَدان
شما گمراهان
این خاک مادرم است
مرا در آغوش کشیده است
مرا با خود خواهد برد
سنگ بزنید
هر سنگ یک خبر است
یک قدم نزدیک تر است
به دیاری که آنجا نیستید
به خاک
به مادرم، زمین
به خاک
آری! به خاک می روم
در خاک ریشه می گیرم
اینجا شما گلبرگ هایم پاره کردید
در خاک ریشه می گیرم
گلی خواهم شد
سرخِ سرخ
از خونم، که آن را ریختید
خواهم روئید
زیبا تر از همیشه
و بویی به خود خواهم گرفت
خوش تر از همیشه
هر که از اینجا گذشت
مرا دید
مرا بوئید
عاشق شود و عشق بروزد
و
عشق بازی کند
عشق بازی کند
با کسی که اروس او را محرم کرده
نه مردان دین فروش
آه! ای شما نامحرمان
ای شما عشق ترسان
شنیدید؟
ترسیدید؟
فهمیدید؟
راز هر که سنگسار می کنید
به خیالتان به جهنم می فرستید؟
نه
نه
نه
این راز ما ست
بدانید
گلی می شویم
عاشق می کنیم
هزاران سال است
که عشق بازان را سنگ می زنید
کسی ترسید؟
آنان که ما را دیدند و بو کردند
عشق می ورزند
عشق بازی می کنند
شما سنگ بزنید
سنگسار کنید
آنها گل می شوند
این است که عاشقان و عشق بازان می مانند
اکنون شما بروید
کار کارناوال مرگتان به پایان رسید
بروید
می خواهم در آغوش مادرم بیاسایم
در اين جهان
در اين جهان لا يتناهي،
آيا، به بيگناهي ماهي،
بغضم نمي گذارد، تا حرف خويش را
از تنگناي سينه بر آرم !
گر اين تپنده در قفس پنجه هاي تو،
اين قلب بر جهنده،
آه، اين هنوز زنده لرزنده،
اينجا، كنار تابه !
در كام تان گواراست ؛
حرفي دگر ندارم
فریدون مشیری
پدر
غصه نخور بابا جون
اگر می گم اسیریم
اگر می گم دیگر ما از زندگیمون سیریم
غصه نخور بابا جون
قصه ما درازه اندازه ی یه دنیاست
کوچکتر از یه رازه
غصه نخور با با جون
فدای قلب نازت فدای اون نفس همیشه پر نیازت
غصه نخور بابا جون
دنیا ارزش شو نداره
از دل تو می دونم هیچکی خبر نداره
غصه نخور بابا جون
سختی هنوز زیاده
هنوزم این حوالی
خانه غم سواره
غصه نخور بابایی
تو هنوزم باحالی
ولی بزار بگم
من خسته ام از بی اعتنایی
غصه نخور با با جون
قراره مهتاب بشه
بادیدن چشم تو طنازت بی خواب بشه
غصه نخور با با جون
اگه همو ندیدیم
اگه یه روزی ما هم به سر خط رسیدیم
غصه نخور با با جون
گذشته ها گذشته است
از حالا بگو برامون
خیلی وقته
دل منتظر نشسته است
غصه نخور بابا جون
لبخند بزن
همیشه بگو زندگی کشکه
بی خیال برگ وریشه
غصه نخور بابا جون تو
اخر مرامی
اما قدر تورو ندونست
آن دنیای خیالی
غصه نخور بابایی
من تا آخرش می مونم با تو
و باخیالت کلی آواز می خوانم
غصه نخور بابا جون
دوریت برام عذاب
خنده رو ازم گرفته
ببین چشمام خیس آب
غصه نخور بابا جون
برگشت دارن هنوزم آن روزهای طلایی
غصه نخور بابا جون
دلواپسیم زیاده
اما اگه بدونی تو هم میشی آواره
غصه نخور با با جون
غصه نخور با با جون ................
طناز نعزی
1387.02.12
خدا
گفته هایش
همه شیرین
خنده هایش
همه ذوق
نگاهش
همه اندوه و خیره مانده به جاده
پر غرور
بر پس امواج ذهن
می روم
برفراز آسمان
چشمها یم
در انتظار
از هیاهوی خیال
می روم
تا پای مرگ
میدمم
تا پای جون
باز
هم تو هستی
ای خدا
برفراز
آسمان بی انتها
طناز نعزی
1386.02.03
آزادی وطن
شعری از زنده یاد اکبر محمدی
ا يا ا ي جو ا نا ن ا ير ا ن ز مين
شكو فنده گلها ي ا ين سر ز مين
من آ ز ا د ه ، آ ن پهلو ا ن ا كبر م
كه ر فته ست د ر را ه ا ير ا ن سر م
به ر ا ه شما گر كه سر د ا ده ا م
به ر و ي شما چشم بگشا د ه ا م
" بنا م خد ا و ند جا ن آ فر ین
حكيم سخن د ر ز با ن آ فر ين"
به نا م فر يد و ن و د ا را قسم
به د ير و ز و ا مر و ز و فر د ا قسم
به ما ز ند ر ا ن ، شهر آ مل قسم
كه بشگفت ا كبر ا ز آ ن گل قسم
به نا م آ و ر ا ن، مر ز با نا ن قسم
به ر ستم به ز ا ل و نر يما ن قسم
به با بك به نا د ر به آ ر ش قسم
به گفتا ر و منشو ر كو ر و ش قسم
به آ ن پر چم شير و خو ر شيد ما ن
كه ما ند ست ز ا جد ا د و آ با ی ما ن
به فر د و سي و نظم شهنا مه ا ش
عجم ز ند ه گر د يد ا ز چا مه ا ش
به مشر و طه و عز م ستا ر خا ن
كه ر ا ند ا ز و طن خيل بيگا نگا ن
بمر د ا ن ا ند يشمند بصير
به عز م بلند ا مير كبير
ر ضا شا ه شا هنشه پهلو ي
كه بر ملك ما داد فر نو ي
به ا ند يشمند ا ن ا ير ا ن قسم
به آريامهر آ ن شا ه شاها ن قسم
به مر د د ل آ گه مصد ق قسم
كه د ر عزم خود بود صا د ق قسم
به آ نا ن كز ا ير ا ن سخن گفته ا ند
كه د ر بستر خا ك و خو ن خفته ا ند
به فر د و سي و سعد ي و مو لو ي
كه فر هنگ ما ن شد ا ز ا يشا ن قو ي
به ا ند يشمند ا ن و الا قسم
به خيا م و بر ا بن سينا قسم
به خيل جو ا نا ن ميهن پر ست
كه هر گز نبينند ر و ي شكست
به فر ما ن يز د ا ن عنا يت كنيد
ا ز ا ند يشه من حما يت كند
نگير يد هر گز غبا ر ملا ل
مبا د ا شو د خو نما ن پا يما ن
بيا ئيد و با خو يش يا ر ي كنيد
نها ل و طن آ بيا ر ي كنيد
چر ا جو ن ز ما ن عصر آ با د يست
كه هنگا مه بسط آ ز ا د ي ا ست
كه ا و تشنه عشق سر با ز ي ا ست
علا جش فقط شو ق جا ن با ز ي ا ست
و طن از شما ميشود رو سپيد
بغير از شما بر كه بندد اميد
چشم به راه
می دونی،
نگاهت
اون روز
باز من و دیوونه تر کرد
دل کوچیکمو
دزدید
از همه دنیا بدر کرد
حالا
این دل منه
که
می گیره همش بهونه
این
چشمای ماتمم
هم پر از اشک شبونه
یادت
بهت می گفتم
که
روی بام آسمونها
یکی هست
همیشه
خسته
یه کسی که
خیلی تنهاست
می دونی
راه من و تو
ته کوچه ست
زیر ناودون
نه
عزیزم
اشتباه نیست
اون منم همیشه حیرون
میدونم
چشم انتظاری
مثل ابرها
گله داری
توی این
شبهای
خسته
گریه هم کم میاری
حالا تو ببین عزیزم
این منم
خسته ی خسته
چشم به راهت
تا قیامت
یه جای دنیا نشسته
طناز نعزی
1386.04.12
زخم شب مي شد كبود
زخم شب مي شد كبود.
در بياباني كه من بودم
نه پر مرغي هواي صاف را مي سود
نه صداي پاي من همچون دگر شب ها
ضربه اي بر ضربه مي افزود.
تا بسازم گرد خود ديواره اي سر سخت و پا برجاي،
با خود آوردم ز راهي دور
سنگ هاي سخت و سنگين را برهنه اي.
ساختم ديوار سنگين بلندي تا بپوشاند
از نگاهم هر چه مي آيد به چشمان پست
و ببندد راه را بر حمله غولان
كه خيالم رنگ هستي را به پيكرهايشان مي بست.
روز و شب ها رفت.
من بجا ماندم در اين سو ، شسته ديگر دست از كارم.
نه مرا حسرت به رگ ها مي دوانيد آرزويي خوش
نه خيال رفته ها مي داد آزارم.
ليك پندارم، پس ديوار
نقش هاي تيره مي انگيخت
و به رنگ دود
طرح ها از اهرمن مي ريخت.
تا شبي مانند شب هاي دگر خاموش
بي صدا از پا در آمد پيكر ديوار:
حسرتي با حيرتي آميخت
سهراب سپهری
مرز
گمشده
ريشه روشني پوسيد و فرو ريخت.
و صدا در جاده بي طرح فضا مي رفت.
از مرزي گذشته بود،
در پي مرز گمشده مي گشت.
كوهي سنگين نگاهش را بريد.
صدا از خود تهي شد
و به دامن كوه آويخت:
پناهم بده، تنها مرز آشنا! پناهم بده.
و كوه از خوابي سنگين پر بود.
خوابش طرحي رها شده داشت.
صدا زمزمه بيگانگي را بوييد،
برگشت،
فضا را از خود گذر داد
و در كرانه ناديدني شب بر زمين افتاد.
كوه از خواب سنگين پر بود.
ديري گذشت،
خوابش بخار شد.
طنين گمشده اي به رگ هايش وزيد:
پناهم بده، تنها مرز آشنا! پناهم بده.
سوزش تلخي به تار و پودش ريخت.
خواب خطا كارش را نفرين فرستاد
و نگاهش را روانه كرد.
انتظاري نوسان داشت.
نگاهي در راه مانده بود
و صدايي در تنهايي مي گريست
سهراب سپهری
مزن قفل
خموشي
به لب هايم مزن قفل خموشي
كه در دل قصه ئي ناگفته دارم
ز پايم باز كن بند گران را
كزين سودا دلي آشفته دارم
بيا اي مرد، اي موجود خودخواه
بيا بگشاي درهاي قفس را
اگر عمري به زندانم كشيدي
رها كن ديگرم اين يك نفس را
منم آن مرغ، آن مرغي كه ديريست
به سر انديشه پرواز دارم
سرودم ناله شد در سينه تنگ
به حسرت ها سر آمد روزگارم
بلب هايم مزن قفل خموشي
كه من بايد بگويم راز خود را
به گوش مردم عالم رسانم
طنين آتشين آواز خود را
بيا بگشاي در تا پر گشايم
بسوي آسمان روشن شعر
اگر بگذاريم پرواز كردن
گلي خواهم شدن در گلشن شعر
لبم با بوسه شيرينش از تو
تنم با بوي عطر آگينش از تو
نگاهم با شررهاي نهانش
دلم با ناله خونينش از تو
ولي اي مرد، اي موجود خودخواه
مگو ننگ است اين شعر تو ننگ است
بر آن شوريده حالان هيچ داني
فضاي اين قفس تنگ است، تنگ است
مگو شعر تو سر تا پا گنه بود
از اين ننگ و گنه پيمانه اي ده
بهشت و حور و آب كوثر از تو
مرا در قعر دوزخ خانه اي ده
كتابي، خلوتي، شعري، سكوتي
مرا مستي و سكر زندگانيست
چه غم گر در بهشتي ره ندارم
كه در قلبم بهشتي جاوداني است
شبانگاهان كه مه مي رقصد آرام
ميان آسمان گنگ و خاموش
تو در خوابي و من مست هوس ها
تن مهتاب را گيرم در آغوش
نسيم از من هزاران بوسه بگرفت
هزاران بوسه بخشيدم به خورشيد
در آن زندان كه زندانبان تو بودي
شبي بنيادم از يك بوسه لرزيد
بدور افكن حديث نام، اي مرد
كه ننگم لذتي مستانه داده
مرا مي بخشد آن پروردگاري
كه شاعر را، دلي ديوانه داده
بيا بگشاي در، تا پرگشايم
بسوي آسمان روشن شعر
اگر بگذاريم پرواز كردن
گلي خواهم شدن در گلشن شعر
فروغ فرخزاد
ترا من چشم در راهم
ترا من چشم در راهم
شباهنگام
که می گیرند در شاخ « تلاجن» سایه ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم
ترا من چشم در راهم.
شباهنگام.
در آندم که
بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند
در آن نوبت که
بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
گرم یاد آوری یا نه
من از یادت نمی کاهم
ترا من چشم در راهم
نیما یوشیج
من نمیدانم
نمی دانم چرا دوستان رقیب اند
که از دل با همه گل ها غریب اند
نمی دانم چرا گریه ای ا ست
در گوشه کنار شهر گله ای است
نمی دانم چرا اعترازجرم است
که ا ن هم دربند ظلمش اسیر است
نمی دانم چرا مرا حسی غریب است
که از پندار آن گرگان
آن حس هم نانجیب است
نمی دانم چرا عهدم شکستند
مرا در بوته زار خاک بستند
نمی دانم چرا صبرم ندادن به چشمانم زهر مرگ دادند
نمی دانم اگر هستم چه هستم
مرا گویند به یک دم بت پرستم
اگر خندم به ناگه می فروشم
اگر گریم به ناگه می خروشند
اگر فریاد زنم
به زندانم اسیرم
مرده ام
بی ناممو
گلی پرپر
شکسته در زمینم
طناز نغزی
1389.02.03
یادش بخیر
یادش بخیر
اون روزهامون
روزهای بی قرارمون
خندهامون
گریه هامون
چشمای تو
تو چشمامون بستن قول
تو دلهامون
چه زود گذشت
اون روزهامون.....
یادت میاد
نشستن
رو نیمکت رو
بستن قول رو سادگی
خندیدن یواشکی
تو رفتی و
گفتی بهم دوست دارم
ای با وفا
یادت نره
هرشب
تو ستاره رو نگاه کنی
توی دلت
یک کمی هم برای من
دعا کنی
حالا دیگه
گذشته
اون روزهای بی قرارمون
رسید
دیگه زمستون و خزون شدش
بهارمون
یادش بخیر
رودخونه ی تنهایی مون
یادت میاد
اون پلی که شروع شدش
وصالمون
یادم میاد
گفتی بهم
شاید یه روز تنها باشی
من نباشم
رو این پل
و دنبال یک رویا باشی
گفتم بهت
تنهایی
نه تحملش سخته برام
خندیدی
و بوسه زدی
اون روز رو
تو رو گونه هام
حالا دیگه تو نیستی
و گریه امانم نمی ده
تنهام گذاشتی
نازنین
تنهایی هم سخته دیگه
طناز نعزی
1387.09.08
یادمان باشد...
یادمان باشد که
شقایق زنده است
سیلی باد از آن آکنده است
یادمان باشد که
جهانی خاکیست
و بدان جا باقیست
یادمان باشد
چهره خندان گل
همیشه باقیست
فکر یک شاخه
فقط بی آبیست
یادمان باشد
زندگی...
زندگی هم آنی ست .
لذتی ست.
پایانی ست
یادمان باشد
افق از دستان حقیقت
پیداست
با من و تو سخن می گوید
این چنین بی پروا
یادمان باشد
گاهگاهی
یادی از گریه ی
مرداب کنیم
یادمان باشد
لحظه ها را
تکرار کنیم
غصه ها را
انکار کنیم
یادمان باشد
کوچ پرستو
کهنه است
دیر زمانی ست که
دلی آزردهست
یادمان باشد
گاه گاهی
زدان جا
یادی ز سهراب کنیم
عشق را احساس کنیم
طناز نعزی
1389.01.02
زنی را
می
شناسم من
سیمین بهبهانی
زنی را
می شناسم من
که شوق بال و پر دارد
ولی از بس که پُر شور است
دو صد بیم از سفر دارد
زنی
را می شناسم من
که
در یک گوشه ی خانه
میان
شستن و پختن
درون
آشپزخانه
سرود عشق می خواند
نگاهش
ساده و تنهاست
صدایش
خسته و محزون
امیدش
در ته فرداست
زنی
را می شناسم من
که
می گوید پشیمان است
چرا
دل را به او بسته
کجا
او لایق آنست؟
زنی
هم زیر لب گوید
گریزانم
از این خانه
ولی
از خود چنین پرسد
چه
کس موهای طفلم را
پس
از من می زند شانه؟
زنی
آبستن درد است
زنی
نوزاد غم دارد
زنی
می گرید و گوید
به
سینه شیر کم دارد
زنی
با تار تنهایی
لباس
تور می بافد
زنی
در کنج تاریکی
نماز
نور می خواند
زنی
خو کرده با زنجیر
زنی
مانوس با زندان
تمام
سهم او اینست
:
نگاه سرد زندانبان
!
زنی را می شناسم من
که می میرد ز یک تحقیر
ولی آواز می خواند
که
این است بازی تقدیر
زنی
با فقر می سازد
زنی
با اشک می خوابد
زنی
با حسرت و حیرت
گناهش
را نمی داند
زنی
واریس پایش را
زنی
درد نهانش را
ز
مردم می کند مخفی
که
یک باره نگویندش
چه
بد بختی چه بد بختی!
زنی را می شناسم من
که شعرش بوی غم دارد
ولی
می خندد و گوید
که
دنیا پیچ و خم دارد
زنی را می شناسم من
که هر شب کودکانش را
به شعر و قصه می خواند
اگر چه درد جانکاهی
درون
سینه اش دارد
زنی
می ترسد از رفتن
که
او شمعی ست در خانه
اگر
بیرون رود از در
چه
تاریک است این خانه!
زنی شرمنده از کودک
کنار
سفره ی خالی
که
ای طفلم بخواب امشب
بخواب آری
و
من تکرار خواهم کرد
سرود لایی لالایی
زنی را می شناسم من
که رنگ دامنش زرد است
شب و روزش شده گریه
که او نازای پردرد است
!
زنی
را می شناسم من
که
نای رفتنش رفته
قدم
هایش همه خسته
دلش
در زیر پاهایش
زند
فریاد که: بسه
زنی را می شناسم من
که با شیطان نفس خود
هزاران
بار جنگیده
و
چون فاتح شده آخر
به
بدنامی بد کاران
تمسخر
وار خندیده
!
زنی آواز می خواند
زنی
خاموش می ماند
زنی
حتی شبانگاهان
میان کوچه می ماند
زنی
در کار چون مرد است
به
دستش تاول درد است
ز
بس که رنج و غم دارد
فراموشش
شده دیگر
جنینی
در شکم دارد
زنی
در بستر مرگ است
زنی
نزدیکی مرگ است
سراغش
را که می گیرد؟
نمی
دانم، نمی دانم
شبی
در بستری کوچک
زنی
آهسته می میرد
زنی
هم انتقامش را
ز
مردی هرزه می گیرد
…زنی
را می شناسم من
آه دیدی.....
آه دیدی وطنم ویران شد
خانه ی اجدادم نالان شد
سرزمینم پر از خانه ی دزخیمان شد
آه دیدی چه آمد بر سر ایرانم
ایرانم......
که بدان می بالم
سرزمینم
خانه ی اجدادم
آه دیدی زندگی هم تلخ شد
سرنوشت ما همه ماتم شد
لاله های باغمون پر پر شد
وطنم
ایرانم
زندان شد
آه دیدی چشم اقاقی تر شد
سوگواری در تمام ایران پابند شد
آه دیدی
جوانانت را
مادرانت
پیرمردانت را
آه دیدی خنده ام یک آنی ست
نام من ایرانی ست
وطنم زندانییست
خواهرم گریان است
مادرم حیران است
آه دیدی بیشه ها رو بردند
گل سرخ ها پزمردند
شقایق ها به پای کوبی آزردند
آه دیدی چشمه ها خشکیدند
ستاره ها یکی یکی دزدیدند
آه دیدی خانه ها ویران شد
وطنم
ایرانم
با غم آزادی
ناجوانمردانه خاک شد...
ایرانم
گرچه خشکیدی
اما..
ما در راهیم
نسل ما
آیین ما
آزادت می کنیم
آبادت می کنیم
زین ظلمت رهایت میکنیم
طناز نعزی
8.4.2010