باید بدانید ما هم مسلمانیم و شما باید كمك كنید تا به مدرسه برویم سواد داشته باشیم تا بتوانیم كشور خود را بسازیم آن وقت است كه ما كشور آزادی داریم.
ندیمه، 13 ساله، دوم دبستان
یك روز خوب
من در سال 84 گونی می‌زدم. 200 گونی زدم خودم به تنهایی. شب‌ها تا ساعت یك شب گونی می‌زنیم. الان هم می‌زنیم. وقتی كه گونی‌ها را زدیم همه تمام شدند، پول‌ها را مادرم و پدرم گرفتند به من كه تا ساعت یك شب گونی می‌زدم پولی ندادند. من می‌خواستم با پول گونی‌ها مانتو بخرم. قبل از اینكه گونی بزنیم به پدرم گفتم كه برای من مانتو بخر. گفت دلت خوشه پولم كجا بود.
اگر پول داشتم خانه را عوض می‌كردم و یك فرش می‌خریدم. وقتی كه پدرم این حرف را زد احساس كردم كه اصلا مرا دوست ندارد. یك روز همین جور نشسته بودم كه پدرم گفت عزیزم فكر می‌كنی امروز چه روزی است.
گفتم دوم خرداد. پدرم گفت چیزی به نظرت نمی‌رسد.
گفتم نه. گفت تولدت مبارك. یك كادو هم گرفته بود، اگر گفتید چه؟
با پول‌هایی كه گونی زده بود سه هزار تومان دیگر رویش گذاشته بود و یك مانتو برایم خریده بود. احساس خوبی داشتم.
فریبا، 13 ساله، سوم دبستان
یك روز خوب
علی دوست دارد كه روزهای جمعه سر كار نرود ولی مامانش می‌گوید علی تو باید سر كار بروی فرقی ندارد كه امروز جمعه است یا شنبه علی از این بابت كمی ناراحت است. یك شب كه می‌خوابد صبح كه بلند می‌شود می‌بیند كه مادرش به او می‌گوید علی امروز جمعه است سر كار نرو. علی خیلی خوشحال می‌شو
جمهورى اسلامى ديگر رفتنى است
اکبر صالح زاده فرد
جو سياسى داخل ايران حكايت از اين دارد كه جمهورى اسلامى ديگر رفتنى است۔ اين را هم سران و كار بدستان جمهورى اسلامى، و هم هفتاد ميليون مردم متنفر از اين رژيم ميدانند۔ نبرد بين ميليونها مردمى که ديگر حکومت اسلامى نميخواهند، ديگر فقر و بيحقوقى و بيکارى نميخواهند، ديگر تحقير و بيحرمتى نميخواهند، و حکومتى که بانى و حافظ اين شرايط است بطور آشکار در کوچه ها و خيابانها، در کارخانه ها و ادارات و در مدارس و دانشگاهها در جريان بوده است۔ سران جمهورى اسلامى از اين وضعيت به وحشت افتاده و مانند اسبهايى که در سربالائى ها همديگر را گاز ميگيرند، به جان هم افتاده اند؛ اين يکى تقصير را به گردن آن يکى و آن يکى تقصير را به گردن اين يکى مياندازد۔ اين يكى دزديهاى آن يكى را و آن يكى دزديهاى اين يكى را آشكار ميكنند۔ ولى هدف مشترکشان نجات اسلام و جمهورى اسلامى است۔
مردم گوششان به اين حرفها نيست ـ آنها آزادى هاى وسيع و بدون قيد و شرط ميخواهند، مسکن و رفاه مناسب ميخواهند، کار و زندگى انسانى ميخواهند، آزادى بيان و آزادى تشکل ميخواهند، رهائى از دخالت مذهب در امور خصوصى و امور اجتماعى شان را ميخواهند۔ مردم ميدانند که وجود اين حکومت با اين خواستها مغاير است ـ اين حکومت بايد کنار زده شود۔ سرنگونى جمهورى اسلامى اولين شرط لازم براى دستيابى به خواستهاى انسانى مردم در ايران است۔ اين شرط لازم است ولى هنوز کافى نيست۔ آنچه كه تحقق خواستهاى مردم را ميتواند ضمانت كند در وحله اول بقدرت رسيدن يك حزب كمونيستى كارگرى است؛ حزبى كه سالها است كه بعنوان سخنگو و نماينده واقعى كارگران٬ زنان٬ جوانان و همه معترضين به تبيضات و بي عدالتيهاى اجتماعى نقش ايفا كرده است۔ و در وحله دوم ايجاد چنان شكلى از حكومت است كه امكان دخالت واقعى مردم در "سرنوشت" سياسى و اجتماعى خود را فراهم كند۔ من در اين نوشته به بحثم را روى نكته دوم٬ يعنى سيستم حكومتى و سيستم ادارى كشور متمركز ميكنم۔
چه نوع حکومتى؟
اينجا بحث بيشتر نه بر سر اسم حکومت آينده بلکه در باره شيوه و سيستمى است که امکان دخالت واقعى مردم در امورات حکومتى، قانونگذارى و ادارى کشور را فراهم ميکند۔ اين را نه فقط حکومتهاى استبدادى فردى و سلطنتى، که بيشتر در کشورهاى آسيايى، آفريقايى و کشورهاى جنوب قاره آمريکا سر کار هستند، بلکه حتى حکومتهاى پارلمانى هم، که بيشتر در کشورهاى اروپايى و آمريکاى شمالى سر کار هستند، برآورد نميکنند۔
دوران معاصر زندگى بشر در همه جاى جهان نشان داده است که دخالت مردم در حکومتهاى پارلمانى امرى ظاهرى، غير واقعى و فريبکارانه بوده است۔ حتى در دموکراتيک ترين حکومتهاى پارلمانى اين نماينگان طبقات مرفه، وکلا و جيره خواران کمپانيهاى خصوصى، فرماندهان نيروهاى نظامى و پليسى و نمايندگان کليساها و مساجد و معابد بودند و هستند، که به اسم نايبين و نمايندگان مردم و با توسل به قدرت مالى و قدرت تبليغاتى شان، پارلمانها را پر كرده و پر ميکنند و از روز ورود به پارلمان تا پايان دوره نمايندگى شان، که پنج تا شش سال طول ميکشد، بنفع طبقات استثمارگر، بنفع سرمايه داران و صاحبان شركتها و کمپانيها و بنفع فرماندهان ارتش ها و سران کليسا هايشان قانون وضع ميکنند، براى محکم کردن جاى خود و دور نگهداشتن مردم از دخالت واقعى در امر حکومت و مسئله قانونگذارى ماده و تبصره ميگذرانند و هر جا که خشم مردم بالا گرفت پليس و نيروهاى انتظامى شان را بجان آنها مياندازند۔ و اگر بعد از پنج يا شش سال نتوانند دوباره راى مردم را بخرند همکاران و همکيشان ديگر شان در هيئت احزاب رنگارنگى چون حزب دموکرات، دموکرات مسيحى، سوسيال دموکرات، ليبرال دموکرات، جمهورى خواه، حزب مام وطن، حزب ملت و غيره آماده اند که قدرت را دست بدست کنند و براى دوره اى ديگر اکثريت مردم را به صلابه بکشند، استثمارشان کنند و در فقر و محروميت نگهشان بدارند۔ نمايندگان واقعى کارگران و مردم تحت ستم يا به اين نوع پارلمانها راه نمى يابند ـ چون قدرت تبليغاتى سرمايه داران را ندارند، و يا اگر هم بعضا راه يابند کارى از دستشان ساخته نيست۔
هم تجربه نزديک به ٥٠٠ سال دموکراسى پارلمانى و هم منطق قوانين بازى در دموکراسى هاى پارلمانى اثبات کرده است که شکل پارلمانى شکل حکومت طبقات استثمارگر است۔ و جامعه اى که بخواهد دخالت توده وسيع مردم را در حکومت و در تصويب و اجراى قوانين و سياستها تضمين کند نميتواند بر پارلمان و سيستم دموکراسى نيابتى استوار باشد۔
ما٬ بنابراين٬ خواهان آنچنان شکلى از حکومت هستيم که امکان دخالت واقعى و مستقيم تمام مردم در تصميم گيريها و اداره امور زندگى شان را فراهم کند۔ اين نوع حکومت فقط ميتواند يک حکومت متکى بر شوراهاى مردم باشد۔ در اين نوع حکومت اعمال حاکميت در سطوح مختلف، از سطح محلى تا سراسرى، بايد توسط شوراهاى خود مردم انجام شود، شوراهائى که هم بمثابه قانونگذار و ههم بمثابه مجرى قانون عمل ميکنند۔