ارتباط با ما

درباره آزادگی

شماره جدید

مسئله ملی  و فدرالیسم

شماره جدید

حقوق بشر

دانشجو

که توانستم شبنم را حضوری ملاقات کنم نزدیک سه ماه پیش بود و حتی یک روز هم مرخصی نداشته است. من و مادرش مسن هستیم و شرایط جسمانی خوبی هم نداریم و از آنجاییکه در تبریز هم زندگی می کنیم امکان هر هفته به تهران آمدن برایمان نیست و این مشکلاتی را برای من و مادرش ایجاد کرده است اما هیچک از مقامات قضایی پاسخی به درخواست های ما برای مرخصی نمی دهند. چه کنیم دستمان به جایی بند نیست….”

شبنم مددزاده، نایب رئیس شورای تهران دفتر تحکیم وحدت و دبیر سیاسی انجمن دانشجویان دانشگاه تربیت معلم تهران بود که هسته اصلی اعتراضات صنفی و رفاهی دانشگاه تربیت معلم توسط وی شکل گرفت؛ همین مسأله باعث محرومیت از تحصیل، بازداشت و صدور حکم پنج سال زندان برای وی شد. گفتنی است، فرزاد مددزاده زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر نیز در اسفند ۸۷ به همراه خواهرش شبنم مددزاده بازداشت شد و به اتهام محاربه و اقدام علیه امنیت ملی به ۵ سال زندان با تبعید به زندان رجایی‌شهر محکوم شد.

فرح واضحان زندانی سیاسی محبوس در بند نسوان زندان اوین است که از درد در ناحیه شکم رنج می برد و باید هر چه زودتر تحت عمل جراحی قرار گیرد. اما مسئولان از انتقال وی به بیمارستان ممانعت بعمل می آورند.

یکی از نزدیکان واضحان می گوید: “غده هایی در رحم فرح است که مشکوک به سرطان است و به تجویز خود دکترای اوین وی باید به بیمارستان منتقل شود تا تحت درمان و زیر نظر پزشکان متخصص قرار گیرد اما تاکنون پاسخی داده نشده است.”فرح واضحان که پنجاه سال دارد مدتی پس از روز عاشورای سال ۸۸ در منزل خود بهمراه دیگر اعضای خانواده اش بازداشت و به بند ۲۰۹ منتقل شد. وی ابتدا به اتهام “شرکت در اعتراض‌های خیابانی” و “محاربه از طریق همکاری با گروههای معاند نظام “به اعدام محکوم شد که این حکم در دیوان عالی کشور لغو گردید و پس از مدتی از سوی دادگاه انقلاب تهران به تحمل ۱۷ سال حبس تعزیری محکوم شد.

گفتنی است، بهاره هدایت، نازنین خسروانی، سیما اشراقی، مریم اکبری‌مفرد، زینب بایزیدی، کبری بنازاده امیری، مطهره بهرامی، طره تقی‌زاده، زینب جلالیان، مریم جلیلی، ریحانه حاج‌ابراهیم دباغ، نوشین خادم، نازیلا دشتی،سیما رجبیان، میترا زحمتی، مهوش شهریاری، فرشته شیرازی، روناک صفارزاده، اشرف علیخانی، ناهید قدیری، نسرین قدیری، ژیلا کرم‌زاده مکوندی، محبوبه کرمی، فریبا کمال‌آبادی، شبنم مددزاده، صدیقه مرادی، لادن مستوفی، کفایت ملک‌محمدی، منیژه نصرالهی، رزیتا واثقی، فرح واضحان، معصومه یاوری و… از جمله زندانیان سیاسی زن دربند هستند که از حقوق ابتدایی خود محروم هستند. بدین وسیله اعلام می‌داریم که طبق ماده ۵  و ماده ۱۹   اعلامیه جهانی‌حقوق بشر،جمهوری اسلامی ایران مواد فوق را نقض کرده و ما خواستار رعایت اعلامیه جهانی‌حقوق بشر در این خصوص می‌باشیم.

ماده ی ۵

هیچ کس نمی بایست مورد شکنجه یا بیرحمی و آزار، یا تحت مجازات غیرانسانی و یا رفتاری قرارگیرد که منجر به تنزل مقام انسانی وی گردد.

ماده ی ۱۹

هر انسانی محق به آزادی عقیده و بیان است؛ و این حق شامل آزادی داشتن باور و عقیده ای بدون [نگرانی] از مداخله [و مزاحمت]، و حق جستجو، دریافت و انتشار اطلاعات و افکار از طریق هر رسانه ای بدون ملاحظات مرزی است.

تروریسم دولتی جمهوری اسلامی ایران

حامد خالقی

در پی صحبت های مهمانپرست سخنگوی وزارت امور خارجه ایران در تاریخ 7 تیرماه سال جاری در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار سیاست خارجی باشگاه خبرنگاران مبنی بر اینکه دستگاه دیپلماسی با نشستهای ضد انقلاب در برخی از کشورهای غربی به شدت برخورد میکند اذعان داشت اختلافات داخلی اپوزیسیون خارج نشینها به حدی است که حتی نمیتوانند 5 دقیقه متحد شوند و ما قطعا از طریق مراجع سیاسی و دیپلماتیک اعتراضات خود را منعکس خواهیم کرد.

باید تصریح کرد در کشور ما کمترین حقوق انسانی که همان داشتن آزادی بیان و ابراز عقیده میباشد به شدت پایمال شده و ما در طی این سی و چند سال شاهد بیشترین مجازاتها و سرکوبها خصوصا در 3 سال اخیر در شرایط پس از انتخابات در داخل کشور بوده ایم. اما در شرایط کنونی که حکومت تمام تلاش خود را برای شناسایی و تهدید و سرکوب افراد حتی در دنیای مجازی معطوف ساخته و نیز مجوز هیچگونه تظاهرات مسالمت آمیز و هم اندیشی اپوزیسیون های داخل کشور در فضای آزاد را هم نمیدهد باز هم، حکومت قدم فراتر نهاده و خواهان برخورد جدی با فعالین سیاسی و نیروهای اپوزیسیون خارج از کشور از سوی مقامات سایر کشورها میباشد در این میان ایرانیان آزاداندیشی که به هر نحوی توانسته اند در خارج از ایران بنا به تمایلات و گرایشات عقیدتی سیاسی خود چه به صورت انفرادی و چه با عضویت در گروهها در فضای باز امنیتی دست به فعالیت و گردهمایی، انتشار مقالات، ایجاد وبلاگها، تشکیل کمپین و برگزاری آکسیونهای اعتراضی زده تا در جهت نیل به اهداف خود که در واقع یک هدف مشترک یعنی رهایی و آزادی کلیه مردم ایران از رژیم غاصب جمهوری اسلامی است تا با مردم داخل کشور همیاری و همراهی داشته باشند همواره مورد هجوم وتهدید حکومت اسلامی قرار گرفته اند.

طبق اصل 27 قانون اساسی جمهوری اسلامی آزادی اجتماعات، احزاب، راهپیمایی ها بدون حمل سلاح و به صورت مسالمت آمیز مجاز است اما جمهوری اسلامی حتی  ملزم به رعایت اصول قانون اساسی خود نیز نیست .

واضح و مبرهن است حکومت فاسد جمهوری اسلامی که مخل صلح خاورمیانه بوده و در جنگهای عراق، افغانستان به نحوی دخالت داشته و در جنگ و مبارزات فعلی سوریه با دادن سلاح برعلیه مردم کشورش اقدام نموده و همچنین اقدام به ترورهای مختلف در خارج از کشور و غیره میکند، همواره خارج از اصول جهانی همچون اعلامیه جهانی حقوق بشر 1948 و میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی 1966 عمل کرده  و باید اذعان داشت در حرکت اخیر که با هشدار به دولتهای غربی خواستار نقض حقوق بشر و سرکوب آزادی بیان در مورد فعالین ایرانی تحت عنوان گروههای ضد انقلاب در خارج از کشور شده است. ماهیت تروریستی خود را برملا ساخته و این نوعی تروریسم دولتی است که یک دولت، دولتهای دیگر را برای دراختیار قراردادن حق آزادی بیان و اندیشه زیر سوال ببرد و در واقع این است که جمهوری اسلامی خواهان قانون شکنی از سوی سایر دولتهاست !!!