این بازیکن اورگوئه‌اى اگر چه در دیدار تیم ملى کشورش در مقابل بولیوى در دور اول ۴ گل از هشت گل اروگوئه را وارد دروازه حریف کرد، اما گل سرنوشت‌سازش را در تاریخ ۱۶ ژوئیه سال ۱۹۵۰ به ثمر رساند.
در این روز ۲۰۰ هزار نفر در استادیوم معروف “ماراکانا” برزیل جمع شده بودند تا شاهد پیروزى تیم ملى برزیل بر اروگوئه در دیدار نهایی جام جهانى باشند.
تا دقیقه ۶۶ هم همه چیز بر وقف مراد پیش مى‌رفت، چون تا آن لحظه برزیل با تک‌گل فریاسا از اروگوئه جلو بود. در دقیقه ۶۶ شیافینو گل تساوى را به ثمر رساند و استادیوم را با این گل غرق در سکوت کرد.
۵ دقیقه بعد گیگیا، یکى از دیگر ستارگان اروگوئه گل دوم این تیم را به ثمر رساند و شکست برزیل را قطعى کرد. میزبان این بازی‌ها در غم و ماتم فرو رفت و اروگوئه با درخشش شیافینو عنوان قهرمانى جهان را جشن گرفت.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
این بازیکن استثنایى در سن ۱۸ سالگى فوتبالیست حرفه‌اى شد و در بیست سالگى براى اولین بار در پیراهن تیم ملى کشورش پا به زمین گذاشت. او در ۲۱ بازی ملی برای اروگوئه، هشت گل به ثمر رساند.
“زیانی جبران‌ناپذیر”
شیافینو در سال ۱۹۵۴ در ازاى ۷۲ هزار پوند انگلیس که براى آن زمان مبلغى هنگفت بود، اروگوئه را به مقصد ایتالیا ترک کرد تا به باشگاه پرآوازه آ ث میلان بپیوندد.
یکی از روزنامه‌های اروگوئه در آن زمان این انتقال را “زیانی جبران‌ناپذیر” توصیف کرد و نوشت: «خدای فوتبال ما را ترک گفته است.»
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
شیافینو با تکنیک و بازی فوق‌العاده‌اش به سرعت در ایتالیا زبانزد همگان شد، به‌طوری که حتی تحسین بازیکنان حریف را برمی‌انگیخت. او در نخستین سال حضور در آ ث میلان به قهرمانی ایتالیا دست یافت و در سالهای ۱۹۵۷ و ۱۹۵۹ این موفقیت را تکرار کرد.
چزاره مالدینی، ملی‌پوش و سرمربی اسبق تیم ملی ایتالیا که با شیافینو در باشگاه آ ث میلان توپ می‌زد، زمانی درباره شم گلزنی این مهاجم خطرناک گفته بود: «در سر شیافینو مغز نیست، بلکه یک رادار کارگذاری شده است!»
ناگفته نماند که شیافینو ایتالیایی‌تبار بود و پس از تغییر تابعیتش ۴ بازی ملی نیز در بین سالهای ۱۹۵۴ و ۱۹۵۸ برای لاجوردی‌پوش‌های ایتالیا انجام داد. شیافینو در نوامبر سال ۲۰۰۲ در سن ۷۷ سالگی درگذشت.
