منصور امان
مُعمای سُخنان مُتناقض خامنه ای و روحانی پیرامون مُذاکره
حاکمان ج.ا در تلاش برای رهانیدن خود از تنگنایی هستند که در آن به دام افتاده اند. گفته های ضد و نقیض آنها و علامتهای ناهمگونی که ارسال می کنند، نشان از نگرانی بارگاه قُدرت از تاثیرات فزاینده بُحران کنونی بر بقای خود و تقلا برای کاستن یا سد کردن نُفوذ آن دارد.
در همان حال که پایوران ارشد دستگاه سیاست خارجی حُکومت کوبه درب همه کشورهایی که می توانند به گونه ای پیام آنها را به آمریکا برسانند یا برایشان میانجی گر کنند را یکی پس از دیگری به صدا درمی آورند، سُخنان رییس آنها، آقای خامنه ای، مبنی بر “سم بودن مُذاکره” و “ضرر داشتن مُذاکره” را نباید جدی گرفت.
او و دستگاه تبلیغاتی اش با همان اصراری که داد سرسختی می دهند و لاف از مُقاومت می زنند، برای نخُست وزیر ژاپن هم که در راه است تا میز را بچیند و “نظام” را روی یک صندلی ناراحت بنشاند، فرش قرمز پهن می کنند.
به خوبی پیداست که ژست مُخالف رهبر ج.ا و ادبیات ستیزه جویانه سرکردگان نظامی و امنیتی حاکمیت، بخشی از بازار گرمی نه برای امتیاز گرفتن از آمریکا، بلکه برای کمتر امتیاز دادن به آن است. در این چارچوب می توان مفهوم و علت چراغ زنی رییس جمهور مُلاها، آقای روحانی، برای آمریکا مبنی بر آمادگی برای مُذاکره را دریافت که به ظاهر در تضاد آشکار با مُخالفت خوانی آقای خامنه ای قرار دارد.
با این حال پندار حاکمان ج.ا از “مُذاکره”، فرسنگها از نقشه راهی برای حل بُحران به گونه واقعی فاصله دارد. آنها در ادامه جُستُجوی بی نتیجه برای کاهش فشارها و خرید زمان، به “مُذاکره” رسیده اند و در آن به چشم ترفندی همسنگ “دور زدن تحریمها” می نگرند.
آنچه که آقای روحانی در لفافه و به زبان آخوندی به عُنوان شرط مُذاکره مطرح ساخته، پایه و اساسی را که “نظام” ترفند خود را بر آن بنا کرده به خوبی آشکار می سازد. وی خواستار شده آمریکا “فرمان مُذاکره صادر نکند” و “در چارچوب مُقررات بین المللی کنار میز مُذاکره بنشیند.”
ترجُمه این سُخنان درخواست کنار گذاشته شدن دستور کار چنین مُذاکره ای، یعنی برخورد به همه محورهای اصلی تنش خارجی حاکمیت، مُعامله گرد این یا آن عقب نشینی جُبران پذیر و تعلیق تصمیم گیری در باره بقیه موارد به زمان دیگر است. این ریلی است که ج.ا مایل است چرخهای “مُذاکره” را روی آن بگذارد. پیش کشیدن “پیمان عدم تعرُض”، نخُستین آزمون علنی حاکمیت برای محک زدن واکُنش طرف مُقابل به این ترفند است.
