دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
مطالعه مرکز پژوهش‌های مجلس “عملکرد احکام قانون برنامه پنج ساله ششم توسعه در حوزه تامین مسکن اقشار کم‌درآمد” نام دارد و سیر روند بدمسکنی را با ارقام ارائه می‌کند.
بیشتر بخوانید: ۴۰ درصد ایرانی‌ها و ۷۰ درصد تهرانی‌ها زیر خط فقر مسکن قرار دارند
دفتر اسکان بشر سازمان ملل متحد “عدم‌برخورداری محل سکونت افراد یا مسکن خانوار از امکانات حداقلی یک واحد مسکونی معمولی” و همچنین “اختصاص بیش از ۳۰ درصد سبد هزینه‌ای خانوارها به هزینه تامین مسکن” را دو معیار اصلی برای تعریف بدمسکنی می‌داند.
بدمسکنی قبلا چگونه بوده است؟
روزنامه “دنیای اقتصاد” می‌نویسد بدمسکنی در سال ۸۴ شامل ۲۴ درصد کل خانوارهای ایرانی بود و این میزان در ابتدای دهه ۹۰ معادل ۳۳ درصد خانوارها، در سال ۹۸ معادل ۳۶ درصد و در سال ۱۴۰۰ تا ۵۵ درصد افزایش یافته است.
برای مثال قیمت هر مترمربع مسکن در شهر تهران در آذرماه ۱۴۰۱ نسبت به ۵ سال گذشته در ماه مشابه، (آذر ۱۳۹۶)، بیش از ۸۴۴ درصد افزایش یافته است.
دو عامل بدمسکنی ایرانیان
طبق بررسی‌های “دنیای‌اقتصاد” دست کم دو عامل مهم در میزان محرومیت خانوارها از دسترسی به مسکن مناسب نقش داشته است.
اولین عامل، “تورم و بی‌ثباتی در متغیر‌های اقتصادی” است و دومین عامل “اجرای سیاست‌های نادرست و عملا شکست‌خورده در تامین مسکن در استطاعت برای همه خانوارهای نیازمند به مسکن در سالهای اخیر” تا به امروز محسوب می‌شود.
در گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس هم از این دو عامل به عنوان مهم‌ترین مانع سیاست‌گذاری در حوزه مسکن یاد شده است.
وخامت اوضاع مادی و معیشت خانوارها به مسکن محدود نمی‌شود. علی آقامحمدی عضو “مجمع تشخیص مصلحت نظام” دو روز پیش از انتشار گزارش مرکز پژوهش‌ها اذغان کرد که ۱۹ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر از جمعیت کل ایران “از امکانات اولیه زندگی مانند مسکن، اشتغال، تحصیلات تا ۱۲ سال، سلامت، خوراک و پوشاک محروم هستند”.
۲۱ درصد از برنامه ساخت مسکن محقق شده
کارشناسان اقتصادی می‌گویند دولت برنامه عملی برای مهار تورم که عامل تعیین‌کننده در سیاست حوزه مسکن محسوب می‌شود، ندارد، ضمن آن که برنامه‌های حمایتی حوزه مسکن از طرف دولت نیز محدود شده است.
سیر روند بدمسکنی در سالهای اخیرا فارغ از دولت‌های “متقاوتی” که در کشور حاکم بودند نشان می‌دهد که بازار مسکن در هیچ دوره‌ای ثبات نداشته و ایرنیان بیشتر به سوی بدمسکنی سوق داده شده‌اند.
بیشتر بخوانید: تایید مصوبه دولت برای سقف اجاره‌بها؛ تصمیمی غیرکارشناسانه؟
گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس یادآوری می‌کند که در فاصله سالهای ۹۶ تا۱۴۰۰ یعنی در فاصله اجرای برنامه ششم دولت مکلف به تامین و ساخت یک میلیون و ۷۵۰ هزار واحد مسکونی شهری و روستایی برای گروه‌های کم درآمد شده بود، اما تنها ۲۱ درصد از این برنامه در نهایت محقق شده است.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
این گزارش نشان می‌دهد رفاه خانوارهای کم درآمد کاهش پیدا کرده و سیاست‌های مسکن بی‌اثر بوده و بدمسکنی بطور فزاینده افزایش داشته است.
