هندوانه
هندوانه با حدود ۹۲ درصد آب، نقش مهمی در آبرسانی به بدن در روزهای گرم ایفا می‌کند. علاوه بر طعم دلپذیر، منبع غنی ویتامین‌های K، A،C و B6 به همراه منیزیم و پتاسیم است. این میوه به تقویت سیستم ایمنی، سلامت چشم‌ها و حفظ سطح آب بدن کمک می‌کند. نکته مثبت دیگر این است که کم‌کالری است.
انبه
انبه سرشار از فیبر و ویتامین‌های A، C،E و B6 است. انبه به دلیل داشتن فیبر، برای سلامت دستگاه گوارش مفید است. می‌توانید آن را به‌صورت تازه میل کنید، در اسموتی‌ها بریزید یا به سالادها اضافه کنید.
بلوبری
بلوبری‌ها به دلیل محتوای بالای آنتی‌اکسیدان‌ها، به‌ویژه آنتوسیانین که رنگ آبی تیره آن‌ها را ایجاد می‌کند، شهرت دارند. بلوبری همچنین منبع خوبی از فیبر، ویتامین K و ویتامین C است. مصرف منظم آن می‌تواند به کاهش فشار خون، بهبود سلامت مغز و تقویت سلامت قلب کمک کند.
توت‌فرنگی
صحبت از میوه‌های تابستانی بدون نام بردن از توت‌فرنگی ممکن نیست. این میوه خوشمزه که طعمی شیرین و کمی ترش دارد، منبع خوبی از ویتامین C، منگنز، فولات و پتاسیم است. سرشار از آنتی‌اکسیدان‌هاست که به مقابله با رادیکال‌های آزاد و کاهش التهاب کمک می‌کند. جالب است بدانید که توت‌فرنگی یکی از میوه‌هایی است که می‌تواند در کاهش وزن نیز مؤثر باشد.
آناناس
آناناس با مقدار بالای ویتامین C، منگنز و تیامین، ارزش غذایی بالایی دارد. یک مزیت ویژه آناناس، وجود آنزیمی به نام بروملین است که می‌تواند به هضم غذا کمک کند، التهاب را کاهش دهد و حتی سیستم ایمنی را تقویت نماید.
کیوی
تنها یک فنجان کیوی بیش از نیاز روزانه ویتامین C را تأمین می‌کند. این میوه همچنین سرشار از آنتی‌اکسیدان‌های ضروری و فیبر رژیمی است که به سلامت قلب، هضم غذا و شادابی پوست کمک می‌کند.
گیلاس
فراتر از طعم خوشمزه‌اش، گیلاس سرشار از آنتی‌اکسیدان‌ها و ترکیبات ضدالتهابی است. این جواهرات قرمز کوچک، حاوی فیبر، پروتئین و مقدار مناسبی از ویتامین‌های A و C هستند.
هلو
هلو با پوست مخملی و گوشت آبدارش، بیش از هر میوه دیگری نماد تابستان است. این میوه منبع غنی ویتامین‌های A و C است. تحقیقات نشان می‌دهد ترکیبات زیست‌فعال موجود در هلو می‌تواند به مقابله با سندرم متابولیک، مجموعه‌ای از اختلالات که خطر بیماری قلبی و دیابت را افزایش می‌دهند، کمک کند.
آبگوشت استخوان؛ سوپرفودی محبوب سلبریتی‌ها: علم درباره آن چه می‌گوید؟
وقتی کسی به شما می‌گوید “محتوای بشقابت را کامل بخور”، معمولاً منظورش استخوان‌ها نیست. اما برای برخی افراد، استخوان‌ها، یا دقیق‌تر، آنچه درون آن‌هاست، بهترین بخش غذا هستند.
آبگوشت استخوان که زمانی ماده غذایی ساده‌ای در آشپزی سنتی بود، در سالهای اخیر به‌واسطه تبلیغ سلبریتی‌ها و تأثیرگذاران حوزه سلامت، به عنوان یک سوپرفود، بسیار محبوب شده است.
سلما هایکِ، بازیگر و تهیه کننده مکزیکی-آمریکایی و گوئینت پالترو، بازیگر و تاجر آمریکایی گفته‌اند برای زیبایی و سلامت خود، به این ماده غذایی اعتماد دارند. کوبی برایانت، اسطوره آمریکایی بسکتبال نیز گفته که از آبگوشت استخوان به‌عنوان وعده غذایی قبل از بازی استفاده می‌کرده است. اما آبگوشت استخوان کشف جدیدی نیست، این نوشیدنی ریشه در آشپزی دوران ماقبل تاریخ، طب سنتی چینی و درمان‌های بومی در سراسر جهان دارد.
این مایع مغذی از طریق جوشاندن طولانی‌مدت استخوان‌ها و بافت‌های همبند حیوانات (مانند غضروف و تاندون) به‌مدت ۱۲ تا ۴۸ ساعت تهیه می‌شود. این روند آهسته باعث استخراج مواد مغذی همچون کلاژن، آمینواسیدها و مواد معدنی استخوان می‌شود. نتیجه، آبگوشتی غلیظ و خوش‌طعم است که می‌توان آن را به‌تنهایی نوشید یا به‌عنوان پایه‌ای برای سوپ، سس یا خورش استفاده کرد.
اگرچه نمونه‌های آماده این آبگوشت در فروشگاه‌ها موجودند، نسخه‌های خانگی کنترل بهتری روی مواد تشکیل‌دهنده دارند و معمولاً ارزش غذایی بیشتری نیز ارائه می‌دهند. مواد معمول شامل استخوان حیوانات (مرغ، گاو یا ماهی)، آب، سرکه (برای کمک به استخراج مواد معدنی) و سبزیجات برای طعم‌دهی هستند.
آبگوشت استخوان سرشار از کلاژن است، پروتئینی که بافت‌های همبند پوست، غضروف، تاندون و استخوان را تشکیل می‌دهد. تصور می‌شود که کلاژن باعث افزایش انعطاف مفاصل و کاهش علائم پیری پوست می‌شود.
برخی مطالعات نشان داده‌اند که کلاژن هیدرولیزشده (شکسته‌شده برای جذب بهتر) ممکن است موجب افزایش خاصیت ارتجاعی و رطوبت پوست شود و چین‌وچروک‌ها را کاهش دهد. همچنین تحقیقات دیگری نشان می‌دهد که کلاژن ممکن است درد و سفتی مفاصل را کاهش دهد، به‌ویژه در مبتلایان به آرتروز.
با این حال، بیشتر این مطالعات روی مکمل‌های کلاژن تمرکز دارند و با اینکه آبگوشت استخوان اغلب به‌عنوان منبعی غنی از کلاژن معرفی می‌شود، تحقیقات نشان داده‌اند که مقدار کلاژن موجود در آن کافی نیست تا همان نتایج مکمل‌ها را ایجاد کند. در عوض، یک رژیم غذایی متعادل با پروتئین کافی، ویتامین C و چربی‌های سالم، بیشتر با تولید طبیعی کلاژن در بدن ارتباط دارد.
آبگوشت استخوان منبعی از آمینواسیدهایی چون گلوتامین، گلیسین و آرژینین است که تصور می‌شود به سلامت دیواره روده و عملکرد سیستم ایمنی کمک می‌کنند. گلوتامین به‌ویژه ممکن است به ترمیم دیواره روده و جلوگیری از “نشتی روده” (حالتی که در آن سموم و باکتری‌ها از طریق دیواره ضعیف‌شده روده وارد بدن گردیده و باعث التهاب می‌شوند) کمک کند.
آبگوشت استخوان کم‌کالری و پرپروتئین است، که می‌تواند احساس سیری ایجاد کند و برای کنترل وزن مفید باشد. همچنین آب‌رسان است و الکترولیت‌هایی مانند سدیم، پتاسیم و منیزیم دارد.
برخی شواهد از این ایده حمایت می‌کنند که مواد مغذی موجود در آبگوشت، به‌ویژه آمینواسیدها، می‌توانند التهاب را کاهش داده و منجر به تقویت سیستم ایمنی بدن شود. اما در کل، تحقیقات در مورد فواید مستقیم نوشیدن آبگوشت استخوان محدود است. و در عین حال، خطرات بالقوه‌ای نیز وجود دارد که پیش از افزودن آن به رژیم غذایی باید در نظر گرفته شوند.
از آنجا که استخوان حیوانات ممکن است حاوی فلزات سنگین مانند سرب باشند، جوشاندن طولانی‌مدت می‌تواند باعث ورود این فلزات به آبگوشت شود. اگرچه نتایج تحقیقات در این زمینه متفاوت است، ولی میزان خطر ممکن است به کیفیت استخوان بستگی داشته باشد.
مصرف آبگوشت‌هایی با سطح بالای فلزات سنگین می‌تواند مشکلات سلامتی ایجاد کند، از جمله سردرد، استفراغ، و خستگی. در موارد شدیدتر، این فلزات می‌توانند باعث آسیب اندام‌ها در درازمدت شوند.
بسیاری از آبگوشت‌های آماده در بازار حاوی مقدار زیادی نمک هستند که می‌تواند فشار خون را افزایش داده و قلب و کلیه‌ها را تحت فشار قرار دهد. برای کنترل میزان نمک، بهتر است برچسب‌ها را بررسی کرده یا آبگوشت را در خانه تهیه کنید.
آبگوشت استخوان حاوی گلوتامات است، یک آمینواسید طبیعی که ممکن است در برخی افراد باعث اضطراب، بی‌قراری یا سردرد شود، هرچند شواهد علمی برای این موضوع بیشتر بر اساس تجربه‌های فردی است.
اگر آبگوشت به‌درستی نگهداری یا پخته نشود، می‌تواند به آلودگی باکتریایی منجر شده و باعث عفونت‌های گوارشی و علائمی چون استفراغ و اسهال شود. همیشه باید آبگوشت را بلافاصله پس از تهیه سرد یا منجمد کرده و پیش از مصرف کاملاً گرم کنید.
