گزارش‌ها از فشار نیروهای امنیتی بر اسماعیل بخشی، نماینده کارگران نیشکر هفت‌تپه و خانواده‌اش برای تکذیب شکنجه او حکایت دارند. به گفته وکیل اسماعیل بخشی، شکنجه شدن موکل‌اش صحت دارد.

منابع مختلف از فشار نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی بر اسماعیل بخشی، نماینده کارگران نیشکر هفت‌تپه و خانواده‌اش برای تکذیب شکنجه او خبر می‌دهند.

فرزانه زیلابی، وکیل اسماعیل بخشی گفته: پس از اینکه موضوع شکنجه مطرح شد، فشار‌ها علیه اسماعیل بخشی شدت گرفته است و شواهد و قرائن حاکی از ایجاد فشار‌ها و جو روانی علیه موکلم برای تکذیب کردن شکنجه شدت یافته است.

کانال مستقل کارگران هفت‌تپه هم در تلگرام نوشت: پس از انتشار نامه اسماعیل بخشی و شرح گوشه‌هایی از شکنجه‌های اعمال‌شده بر او و نیز اشاراتی بر ضرب و شتم خانم قلیان، از روزهای قبل اسماعیل بخشی و اعضای خانواده‌اش تحت فشارهای مداوم و شدید نیروهای امنیتی قرار گرفته‌اند که نامه اسماعیل را تکذیب کنند.

اسماعيل بخشی همان زاپاتا است

اسماعيل بخشی همان امیلیانو زاپاتاست که گفت: ایستاده مردن بهتر از روی زانو زندگی کردن است

اصلاح طلب و اصولگرا در سرکوب مردم، یکدست هستند

پاسخ کارگران نیشکر هفت تپه به تشکلهای حکومتی

سایت ایران کارگر: شماری از کارگران نیشکر هفت تپه جوابیه‌ای دندان شکن به تشکل‌های انجمن اسلامی دانشجویی که خواستار میزبانی مناظره اسماعیل بخشی و وزیر اطلاعات شده بودند منتشر کردند.
در بخشی از این جوابیه آمده است: «گویا از نظر شما، صحت مطلب منتشر شده توسط کارگران هفت تپه، منجمله کانال مستقل کارگران هفت تپه، نوشته‌های اسماعیل بخشی و ده‌ها خبر و گزارش منتشره دال بر شکنجه و آزار و اذیت اسماعیل بخشی، خانم قلیان، آزار آقای علی نجاتی کارگر بازنشسته، هنوز وضوحا مورد تایید نیست! به نظر میرسد شما خودتان را در مقام واسط برای روشن شدن حقیقت میدانید. یعنی اینهمه اخبار کارگری و شهادت‌های مستقیم کارگران که آخرینش نوشته ی اسماعیل بخشی بوده برای شما سندیت ندارد؟ در اینصورت میانجی‌گری شما بین کارگران هفت تپه و وزیر اطلاعات از نظر ما کاملا یکطرفه و به نفع وزیر اطلاعات و دولت است»

در ادامه این جوابیه در باره خود این تشکل‌های انجمن اسلامی و ماهیت آن‌‌ها آمده است:«ما از شما تشکلات اسلامی دانشجویی، واکنشی در قبال سرکوب تشکلات مستقل کارگری منجمله در هفت تپه مشاهده نکرده‌ایم. مشاهده نکردیم که شما هم همصدا با کارگران مخالف باشید که انتخابات تحمیلی، زورکی و تقلبی برای ایجاد شورای اسلامی کار برگزار شود. مثلا همانطور که شما را آزاد می‌گذارند که انجمن اسلامی تشکیل دهید سایر دانشجویان نیز باید آزاد باشند سایر تشکلات مستقل و مثلا صنفی، فکری، فرهنگی و اجتماعی خود را بنا نهند و از هر اذیت و تعقیب امنیتی و قضائی مصون باشند.»

متن کامل جوابیه به شرح زیر می‌باشد:
از جمعی از کارگران نیشکر هفت تپه، خطاب به ۳۴ تشکل اسلامی دانشجویی
دانشجویان عزیزی که در تشکلات انجمن اسلامی متشکل شده اید و نامه ای منتشر کرده اید که حاضرید میزبان مناظره اسماعیل بخشی و وزیر اطلاعات باشید. با سلام. نکات و ملاحظاتی را درباره نامه شما، به اطلاع میرسانیم.
میانجیگری شما یکطرفه به نفع وزیر اطلاعات و حکومت است
١-گویا از نظر شما، صحت مطلب منتشر شده توسط کارگران هفت تپه، منجمله کانال مستقل کارگران هفت تپه، نوشته‌های اسماعیل بخشی و ده‌ها خبر و گزارش منتشره دال بر شکنجه و آزار و اذیت اسماعیل بخشی، خانم قلیان، آزار آقای علی نجاتی کارگر بازنشسته، هنوز وضوحا مورد تایید نیست! به نظر میرسد شما خودتان را در مقام واسط برای روشن شدن حقیقت میدانید. یعنی اینهمه اخبار کارگری و شهادت‌های مستقیم کارگران که آخرینش نوشته ی اسماعیل بخشی بوده برای شما سندیت ندارد؟ در اینصورت میانجی‌گری شما بین کارگران هفت تپه و وزیر اطلاعات از نظر ما کاملا یکطرفه و به نفع وزیر اطلاعات و دولت است. دست کم خوب بود نامه ای مینوشتید و خواهان آن میشدید که وزیر اطلاعات بیاید و درباره این واقعیات و شکنجه ها پاسخگو باشد و توضیح دهد. همچنین قابل ذکر است که اسماعیل بخشی فقط فعال کارگری در هفت تپه نیست. ایشان مضافا نماینده چند هزار کارگر در هفت تپه هستند.
کجای عمر چهل ساله حکومت در ایران خالی از آزار و اذیت سیستماتیک علیه شهروندان و مشخصا کارگران بوده است؟
٢-گویا شما دانشجویان عزیز هنوز در توهمید که در ایران، یک شهروند میتواند به راحتی مقامات را مورد نقد قرار دهد و از احضار و حبس و تهدید و اخراج و آزار و شکنجه در امان باشد! در نامه شما این توهم، به روشنی دیده میشود. کجای عمر چهل ساله حکومت در ایران خالی از آزار و اذیت سیستماتیک علیه شهروندان و مشخصا کارگران بوده است؟
چرا شما واکنشی در قبال سرکوب تشکلات مستقل کارگری منجمله در هفت تپه نداشتید
٣- ما از شما تشکلات اسلامی دانشجویی، واکنشی در قبال سرکوب تشکلات مستقل کارگری منجمله در هفت تپه مشاهده نکرده‌ایم. مشاهده نکردیم که شما هم همصدا با کارگران مخالف باشید که انتخابات تحمیلی، زورکی و تقلبی برای ایجاد شورای اسلامی کار برگزار شود. مثلا همانطور که شما را آزاد می‌گذارند که انجمن اسلامی تشکیل دهید سایر دانشجویان نیز باید آزاد باشند سایر تشکلات مستقل و مثلا صنفی، فکری، فرهنگی و اجتماعی خود را بنا نهند و از هر اذیت و تعقیب امنیتی و قضائی مصون باشند.
چرا شما (انجمن‌های اسلامی) همراه و همگام با مردم برای رفع فقر و ستم و فلاکت و شکاف طبقاتی و علیه دزدی و اختلاس سیستماتیک و برای دفاع از آزادی بیان و عقیده و تشکل و تحزب و انجمن و تحصن و اجتماع و اعتصاب متشکل نمی‌شوید و تلاش نمی‌کنید ؟
۴-ما از شما دانشجویان که فرزندان طبقه کارگرید تعجب می‌کنیم که لزوم متشکل شدن شما در انجمن‌ها و نهادهای دانشجویی ِ اسلامی به چه علت است؟ اعتقاد اسلامی شخصی هر کدام از شما امر شخصی خود شماست اما لزوم تشکیل انجمن اسلامی چیست؟ در ایران کمبودی در زمینه ترویج و تبلیغ اسلام مشاهده میکنید؟ این‌همه بودجه و امکانات هنگفت و اضافه که برای تبلیغ و ترویج مذهبی هزینه می‌شود از نظر شما کافی نیست؟ ملاحظه نکرده‌اید که تمامی قوانین و اجرائیات در این مملکت بر اساس شریعت نوشته و اجرا می‌شود؟ به واقع ضرورت تشکیل انجمن اسلامی چیست؟ برای اینکه حامی یک جناح خاص از حاکمیت باشید؟ حاکمیت که خود صد ها قانون و اداره و نهاد و سازمان برای دفاع از خودش دارد پس چه لزومی دارد که شما هم متشکل شوید که در این اقدامات شراکت داشته باشید؟ چرا برای دفاع از حقوق مردم متشکل نمی‌شوید؟ چرا شما دانشجویان همراه و همگام با مردم برای رفع فقر و ستم و فلاکت و شکاف طبقاتی و علیه دزدی و اختلاس سیستماتیک و برای دفاع از آزادی بیان و عقیده و تشکل و تحزب و انجمن و تحصن و اجتماع و اعتصاب متشکل نمی‌شوید و تلاش نمی‌کنید ؟
از نظر ما تشکلات مذهبی و عقیدتی مانند تشکلات شما یعنی انجمن اسلامی دانشجویی و یا شورای اسلامی کار، ماهیتا نه تنها مناسب نیستند بلکه خود به نوعی در خدمت باز تولید فقر و تبعیض و سرکوب هستند.
۵-از نظر ما اعتقاد مذهبی شما امری شخصی و انتخاب شماست. اینکه فردی مسلمان باشد یا مسیحی یا به هر خدایی اعتقاد داشته باشد یا نداشته باشد مساله ای شخصی است اما بودجه و امکانات اجتماعی نباید صرف تبلیغ و ترویج اعتقادات مذهبی افراد باشد. بودجه مملکت باید صرف ایجاد رفاه و برابری در جامعه شود. امیدواریم تلاش شما دانشجویان که مشخصا و مثلا مستقیما تبعیض آموزشی و کالایی شدن آموزش را مشاهده کرده‌اید علیه سیاست های تعدیل اقتصادی، خصوصی سازی، قراردادهای سفید امضا موقت، اخراج، تهدید و علیه سرکوب کارگران، فعالان کارگری و تشکلات مستقل کارگری نیز متمرکز شود. البته برای چنین تلاشی از نظر ما تشکلات مذهبی و عقیدتی مانند تشکلات شما یعنی انجمن اسلامی دانشجویی و یا شورای اسلامی کار، ماهیتا نه تنها مناسب نیستند بلکه خود به نوعی در خدمت بازتولید فقر و تبعیض و سرکوب هستند.
فرقی ندارد، چه موافق جناح روحانی باشید یا موافق جناح یا جناح های دیگر، خوب است به این واقعیت دقت کنید که تمامی این جناح ها در گسترش فقر و خصوصی سازی و فلاکت و سرکوب، همراه و یکدست هستند
۶-ما نمی‌دانیم شما به کدام یک از جناح های حکومتی تعلق خاطر دارید و آیا دعوت برای میزبانی مناظره اسماعیل بخشی و وزیر اطلاعات از نظر شما مثلا تبلیغی برای این است که گویا دولت روحانی دولتی پاسخگو است؟ مثلا می‌خواهید علیه رقبای دولت روحانی اقدامی کرده باشید؟ فرقی ندارد، چه موافق جناح روحانی باشید یا موافق جناح یا جناح های دیگر، خوب است به این واقعیت دقت کنید که تمامی این جناح ها در گسترش فقر و خصوصی سازی و فلاکت و سرکوب، همراه و یکدست هستند و همگی در خدمت مناسبات استثمارگرانه سرمایه داری هستند. ما شما را دعوت میکنیم که به نیروی اجتماعی عظیم طبقاتی خودتان یعنی طبقه کارگر اتکا کنید.
٧- در پایان درخواست میکنیم برای تقویت فضای نقد و گفتگو و در احترام به اصول اولیه گفتگو و حق آزادی افراد در نشر و نظر، عین نامه جوابیه ما را منتشر کنید و ما نیز در ذیل، اصل نامه شما را منتشر میکنیم. همچنین از پاسخ شما به نامه خودمان استقبال میکنیم.
جمعی از کارگران هفت تپه
شنبه، پانزدهم دیماه نود و هفت
انتشار توسط : کانال مستقل کارگران هفت تپه
جوابیه جمعی از کارگران هفت تپه
اصل نامه ۳۴ تشکل اسلامی دانشجویی:
خطاب به وزیراطلاعات و دعوت از او جهت مناظره با «اسماعیل بخشی»: جناب آقای حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید محمود علوی، وزیر اطلاعات جمهوری اسلامی ایران
باسلام؛ احتراماً پیرو درخواست جناب ‌آقای «اسماعیل بخشی» فعال کارگری هفت‌تپه که اخیرا مدتی را در بازداشت به سر برده‌اند، تشکل‌های امضا‌کننده‌ی این نامه درخواست برگزاری مناظره برای روشن شدن موارد مطرح شده توسط ایشان را دارند. در آستانه‌ی ورود به پنجمین دهه‌ی انقلاب، انتظار می‌رود جمهوری اسلامی در مرحله‌ای قرار گرفته باشد که یک کارگر بتواند بلند‌ترین مقامات کشور را مورد نقد قرار دهد و در جایگاه شهروندی خود، آنها را به پاسخگویی وا ‌دارد. لذا‌ ضمن درخواست برگزاری مناظره با ایشان، ما تشکل‌های دانشجویی امضا کننده‌ی این نامه، آمادگی خود را برای میزبانی این نشست اعلام می‌داریم.
{ امضا، ۳۴ تشکل اسلامی دانشجویی }

به گزارش تسنیم، آیت‌الله محمد یزدی ظهر امروز در دیدار با سردار نقدی که در دفتر جامعه مدرسین برگزار شد، اظهار داشت: اگر چشم انصاف تاریخ باز و منصفانه به دستاوردهای انقلاب نگاه شود، معلوم می‌شود تا چه اندازه در 40 سال اخیر موفقیت و پیشرفت نصیب کشور شده است.

وی تفاوت‌های قبل و بعد از انقلاب را موردتوجه قرار داد و عنوان کرد: قبل از انقلاب جمعیت ایران کمتر از 40 میلیون بود اما امروز جمعیت کشور به بالای 80 میلیون نفر افزایش پیداکرده است، تعداد شهرهای کشور نیز نسبت سال‌های قبل از انقلاب به‌شدت افزایش پیداکرده است، در مسئله دفاعی و نظامی ایران دستاوردهای قابل‌توجهی به دست آورده است.

رئیس جامعه مدرسین حوزه علمیه قم اضافه کرد: دشمن امروز نسبت به ناتوانی خود در براندازی انقلاب اسلامی اذعان دارد و اعتراف می‌کند که قدرت و توانایی لازم برای زمین‌گیر کردن نظام را ندارد، قدرت موشکی، دریایی و ناوشکن‌های ساخت داخل از جلوه‌های مهم انقلاب اسلامی است.

آیت‌الله یزدی ابراز کرد: در مسئله استحکامات و احداث بنا در زمینهٔ آموزش‌وپرورش، مراکز فرهنگی و دینی، پزشکی وغیره انقلاب دستاوردهای فوق‌العاده‌ای نصیب انقلاب اسلامی‌شده است.

وی با اشاره به حوادث تلخ سال 88 عنوان کرد: متأسفانه افرادی که در دل این نظام پرورش‌یافته بودند بیشترین صدمات و خسارت‌ها را در سال 88 به انقلاب اسلامی وارد کردند، نظام اسلامی بیشترین ترحم و مهربانی را نسبت به عناصر فتنه 88 انجام داده است، اگر پرونده‌های این دو فرد به جریان بیفتد سنگین‌ترین احکام ممکن برای آن‌ها صادر می‌شود.

منصور امان

دامنه فضاحت و بویناکی مجلس شورای اسلامی، جاعلان آن در شورای نگهبان را به تنگنا افکنده است. در همان حال که کوس رُسوایی این محفل تزیینی و صورتکهای آن بر سر هر بام حقیقی و مجازی نواخته می شود، آقای جنتی و همدستانش نفس زنان در تقلای خلاصی از بار کجی هستند که شانه زیرش داده اند.

در همین راستا سُخنگوی شورای نگهبان با فرار به جلو مُدعی شده است که این شورا “ابزاری برای شایسته سنجی نامزدهای انتخابات مجلس ندارد”. توجیه تمسخُرآمیز آقای عباسعلی کدخُدایی با فاصله کوتاهی پس از آن ابراز شده که رییس او، آیت الله احمد جنتی، به گونه مُضحکی تلاش کرده بود با انتقاد و نُکته پرانی علیه برگُزیدگانش، نقش تباه گرانه خود و اداره اش در فرستادن آنها به مجلس را ماستمالی کند.

فحاشی نماینده دست چین شده حُکومت از سراوان به یک کارمند، بی تردید همان قطره معروفی نیست که لیوان را لبریز می کند. فساد مجلس مُلاها مُدتهاست که سرریز شده و اینک فقط در فواصل مُنظم شاهدی از انحطاط این اُرگان حُکومتی و اعضای آن ارایه می کند. گاهی اخبار رشوه گیری اعضای آن برای جلوگیری از “تحقیق و تفحُص” درز می کند و زمانی باج خواهی برای استیضاح نکردن وزیران است که افشا می شود. در دوره ای آشکار می گردد که شُماری از قانونگذاران با اتهام تجاوز جنسی روبرو هستند و یا حتی در این زمینه پرونده دارند و گاهی دیگر نیز پرده رُسوایی از روی مدارک تحصیلی جعلی، اختلاس حُقوق از وزارتخانه ها و غیب کردن پرونده های فساد به کنار می رود.

آنچه که دریدگی خان سالارانه آقای درازهی را برای اربابانش دردسرساز می کند، چارچوب سیاسی – اجتماعی است که آن را در برگرفته. امواج بیزاری و خشم جامعه هر روز با شدت بیشتر به قلعه و بارگاه حُکومت یورش می برد. “نظام” زیر هُجوم مُطالبات و اعتراضهای اقشار و لایه های گوناگون اجتماعی به موضع دفاعی رانده شده و به شدت از هر عاملی که آتش برافروخته شده طُغیان را تیزتر و فشار بر آن را شدیدتر کند، گُریزان است.

حساسیت و روحیه تهاجُمی جامعه برای آقایان جنتی و کدخُدایی راهی جُز قُربانی کردن سیاهی لشکرهای بدنام و به دم تیغ فرستادن آنها به جا نگذاشته. آنها می کوشند دامنه خسارت به بار آمده را پایش کنند و بیش از آنکه سیستم و سازوکار معیوبی که پایه های مجلس مُلاها بر آن قرار گرفته در کانون حمله قرار بگیرد، محصولات آن را برجسته کرده و طناب بر گردن در کوچه و بازار برای گُمراه کردن توجُهات بگردانند.

در همین حال باند حاکم به گونه ریشخند آمیزی آستینها را برای به تنور زدن نان از این خمیر کپک زده هم بالا زده است. اشاره هماهنگ دو مقام یاد شده شورای نگهبان به کافی نبودن ابزار موجود حذف و جراحی، یک زمینه چینی روشن برای نشاندن مُهره های دست آموز تر و گوش به فرمان تر است. این به مفهوم کنار گذاشتن تزییناتی مانند “اصلاح طلبان”، “مُستقلها” و “فراکسیون اُمید” است. ناگفته پیداست که با ریختن آخرین پرده های شرم و احتیاط، عملکرد چنین مجلسی و جنس اعضای آن چه خواهد بود و رکوردی که مجلس دهُم مُلاها شکسته، چگونه به یک کرشمه پُشت سر گذاشته خواهد شد.

مجلس فاسد و ضد مردُمی مُلاها محصول مُستقیم انتخابات نمایشی، ممنوعیت نهادهای سیاسی و مدنی “غیرخودی”، سانسور و سرکوب رسانه های مُستقل و حذف و گُزینش حُکومتی است. جولان دادن رشوه بگیرها، مُتجاوزان جنسی، نعلین لیسها، اوباش هتاک و جُز این قُماش در چنین خلوتگاهی امری طبیعی و ناگُزیر است. برای بیرون راندن اینان، باید استبداد دینی را از صحنه حیات اخراج کرد.

روابط دیپلماتیک با حکومت شکنجه را پایان دهید!
خانم مرکل !
اسماعیل بخشی یکی از رهبران کارگری محبوب در ایران است. نام او بویژه در طول اعتصابات گسترده کارگران هفت تپه در چند ماه اخیر، بر سر زبانها افتاد، وقتی که در میتینگهای کارگران هفت تپه، بعنوان سخنگوی هزاران کارگر خطاب به حکومت اسلامی حرف زد و خواهان پرداخت دستمزدهای معوقه کارگران و رعایت حقوق اولیه و انسانی کارگران شد. اسماعیل بخشی از تشکل کارگری همچون سندیکا و شورا دفاع کرد و خطاب به حکومتی ها گفت، دست مافیا از شرکت هفت تپه کوتاه و علیه خصوصی سازی این شرکت و بر باد رفتن شغل صدها کارگر و عدم پرداخت ماهها دستمزد کارگران حرف زد.
حکومت اسلامی ایران اسماعیل بخشی و یک خبرنگار زن و فعال حقوق کارگری سپیده قلیان را دستگیر کرد و بعد از اعتراضات گسترده در نهایت آنها را آزاد کرد.
اسماعیل بخشی مدتی ساکت بود، اما روز٤ژانویه ٢٠١٩ در اینستاگرام خود نامه ای منتشر کرد که در آن از شکنجه های وحشیانه مامورین حکومت اسلامی، از تحقیر و بی حرمتی به خود و خانم قلیان و آسیب شدید جسمی و روحی بخود حرف زد. او از مقامات حکومت میپرسد، چرا با او چنین کردند بدون اینکه به او امکان دفاع از خود بدهند ، چرا از همان لحظه دستگیری فقط کتکش زدند و سه روز تمام چنان او را شکنجه دادند که نمیدانست کجا است و شب را از روز تشخیص نمیداد. اکنون اسماعیل بخشی خواهان مناظره با رئیس وزارت اطلاعات حکومت روحانی است.
پخش این نامه به یک درد مزمن و عمیق در جامعه ایران، انگشت گذاشته و غوغایی در بین مردم ایجاد کرده است .
اکنون شکنجه شدگان این حکومت اعلام کمپین کرده و از شکنجه هایی که در طول این چهل سال در زندانها دیده اند، حرف میزنند و اکنون تحقیر شدگان و مورد تجاوز قرار گرفته ها از این جنایات حرف میزنند.
انتظار خانواده های همه این افراد و انتظار اسماعیل بخشی و کارگران ایران و همه آسیب دیدگان این حکومت از مردم در دنیا اینست که در کنار شکنجه شدگان قرار گرفته و علیه حکومت شکنجه موضع بگیرند.
ما ایرانیان ساکن آلمان و ما مردم معترض به حکومت اسلامی از شما میپرسیم در این نبرد و جدال که جامعه ایران را بخود مشغول کرده کجا می ایستید. آیا کماکان از حکومت اسلامی ایران دفاع کرده و در مقابل این نامه تکان دهنده که بیانگر یک تناسب قوای جدید در ایران بین مردم و حکومت اسلامی است، سکوت میکنید.
خانم مرکل !
مردم ایران قهرمانانه و مدرن و انسانی در حال مبارزه با یک حکومت فاشیست اسلامی هستند. حکومتی که از روز اول به دلیل وجود شکنجه و تحقیر سیستماتیک و اعدام و سرکوب سر پا مانده است.
این مردم در کارخانه و دانشگاه، در شهر و روستا علیه قوانین اسلامی مبارزه میکنند، زنان علیه حجاب اجباری مبارزه میکنند و کارگران برای آزادی تشکل و اعتصاب و پرداخت به موقع دستمزدها و علیه چپاول و دزدی حکومتی ها و خانواده های محکومین به اعدام علیه اعدام مبارزه میکنند و پژواک این مبارزات حتما به گوش شما و دولت آلمان رسیده است ..
ما خواهان تجدید نظر کامل سیاست دولت آلمان در قبال حکومت اسلامی ایران هستیم و بهترین تجدید نظر را قطع روابط دیپلماتیک با حکومت شکنجه و سرکوب و اعدام میدانیم.

عبدالستار دوشوکی

صادق زیباکلام که چند ماه پیش با صراحت گفته بود “حاضرم برای جلوگیری از سقوط نظام، اسلحه به دست بگیرم”, اکنون در واکنش به شکنجه اسماعیل بخشی، فعال کارگری و نماینده شورای مستقل کارگری در سندیکای کارگران کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه در صفحه تویتر خویش مدعی شده است چون اسماعیل بخشی متهم به جاسوسی نبوده و نه در ارتباط با بیگانگان بوده و نه عضو گروه برانداز بوده, پس شکنجه ایشان توجیه شرعی و قانونی ندارد. زیباکلام می نویسد: “اگرحتی نیمی از حرفهای اسماعیل بخشی واقعیت داشته باشد،این سئوال مطرح میشودکه چرا او را آنگونه شکنجه کرده اند؟ او نه متهم به جاسوسی بوده، نه ارتباط با بیگانگان، نه دست داشتن دراقدامات تروریستی، نه عضو گروه برانداز و نه هیچ اقدام دیگری که برای اقرار و اعتراف مامورین او را شکنجه کرده باشند.

صادق زیباکلام نه تنها شکنجه را برای دیگران از جمله جرم ارتباط با بیگانگان و برانداز بودن, توجیه پذیر می داند, بلکه گلایه وی از شکنجه اسماعیل بخشی این است که “چرا او را آنگونه شکنجه کرده اند”. یعنی به گونه ای دیگری و نه آنگونه که براندازان را شکنجه می کنند, باید شکنجه می کردند. این گستاخی شرمسارگونه در توجیه شکنجه را فردی مرتکب می شود که در جمهوری اسلامی استاد دانشگاه است و وصلت خانوادگی با روحانیت حاکم دارد. علاوه بر آن وی برنده با افتخار جایزه آزادی بیان ۲۰۱۸ رادیو تلویزیون دویچه‌وله است. دویچه‌وله این جایزه را بعد از اینکه زیباکلام با صراحت گفته بود “حاضرم برای جلوگیری از سقوط نظام، اسلحه به دست بگیرم ” به وی داده بود. در همان زمان اعتراضات فراوانی بر علیه تصمیم دویچه‌وله صورت گرفت. اما مدیران آن رسانه بی اعتنا به استدلال معترضین جایزه آزادی بیان را به او اعطاء کردند.

شگفت آورتر اینکه ایشان قبل از دریافت جایزه دویچه‌وله, از سوی دستگاه قضایی به ١٨ ماه حبس تعزیری محکوم شده بود. وی در حالی که منتظر تصمیم دادگاه تجدید نظر بود, اجازه خروج یافت تا به آلمان برود و “جایزه” خود را دریافت کند. در همان زمان نسرین ستوده و بسیاری از فعالان داخل کشور دستگیر و ممنوع الخروج و ممنوع المصاحبه شده بودند. بعنوان یک اصل قانونی خدشه ناپذیر در جمهوری اسلامی, کسی که به حبس محکوم می شود و منتظر دادگاه تجدید نظر است, خودبخود سلب گذرنامه شده و ممنوع الخروج اعلام می شود. حال چرا و چگونه صادق زیبا کلام از این قائده مستثنی است, باید گفت والله اعلم!. مضاف بر اینکه چرا هنوز دادگاه تجدید نظر تصمیم خود را اعلام نکرده و ایشان کاملا آزاد هستند تا روزانه با گرگ دنبه بخورند و در رسانه های بیگانه با چوپان گریه کنند. این رویه دو پهلوی ایشان نه مصداق صداقت و صادق بودن است و نه سخن گفتن از شکنجه در موارد خاص کلامی زیبا است.

آیا شبانه روز با رسانه های معاند و بیگانه تماس گرفتن و مصاحبه کردن و علی الظاهر بر علیه نظام برای کسب وجهه حرف زدن در قاموس جمهوری اسلامی مصداق بارز “ارتباط با بیگانگان” نیست؟ آیا از یک رسانه دولت خارجی جایزه دریافت کردن مصداق بارز “ارتباط با بیگانگان” نیست؟ آیا بطور مکرر در رسانه های تکفیری و تند ظاهر شدن و بر علیه نظام سخن گفتن مصداق بارز “ارتباط با بیگانگان” و براندازی یا همکاری با “براندازان” نیست؟ وانگهی من نمی دانم براستی معنی ضرب المثل “حیا را خورده و شرم را قی کرده” آن هم توسط کسی که سالهاست آبروی سیاسی را قورت داده, چیست؟

فرج سرکوهی که قربانی شکنجه و عذاب در جمهوری اسلامی بوده است در واکنش به توجیه شکنجه توسط صادق زیباکلام در صفحه تویتر خود می نویسد: ” شرم از بی اخلاقی این معرکه گیر شرم می کند. از نگاه این معرکه گیر وراج، که اصلاح طلب و استاد دانشگاه های اسلامی شده هم هست، “شکنجه برای اقرار و اعتراف” در اتهام ثابت نشده جاسوسی، ارتباط با بیگانگان، دست داشتن در اقدامات تروریستی، عضویت در گروه های برانداز و هر “اقدام دیگری” مجاز است”.

بر طبق نوشته ویکی پدیای فارسی “صادق زیباکلام در کوچه معروف به دعانویس‌ها در محله بازارچه آب ‌منگول تهران متولد شده”. و نه تنها تبحر در سبک و سیاق “دعانویسی” سیاسی دارد, بلکه داستان معروف دوگانگی “شنگول ـ منگول” و حبه انگور را از دوران کودکی بیاد دارد. داستانی که در جمهوری اسلامی که گرگی است در لباس میش (یا لباس بز) مصداق عملی یافته است.

آنهایی که کتاب وی بنام “ما چگونه ما شدیم”, ریشه یابی علل عقب ماندگی در ایران” را خوانده اند, به دوپهلو گویی ها و مسئولیت گریزی ایشان آشنایی کامل دارند. خود ایشان در همان کتاب (صفحه ٤٦٨ چاپ دهم زمستان ١٣٧٩ انتشارات روزنه) در جواب نقد دکتر احمد سیف به عوامفریبی های مستتر در کتاب ایشان, اعتراف به فقدان صداقت دارد و می نویسد:: بنده هیچ صداقتی در نوشتن “ما چگونه ما شدیم” نداشته ام و اساسا به لحاظ شخصیتی انسان صادقی نیستم. شوربختانه رسانه هایی که با او مصاحبه می کنند, “رعایت حال” او را می کنند و از طرح سوالات سخت و چالش برانگیز پرهیز می کنند تا ایشان با آسودگی خاطر بتواند یکی به نعل بزنند و یکی به میخ. تا نه سیخ رسانه هایی نظیر دویچه‌وله بسوزد و نه کباب ایشان بر منقل جمهوری اسلامی. اما اکنون زمان آن فرارسیده است تا ایرانیان (بخصوص آنهایی که پست های ایشان را لایک می زنند و او را در فضای مجازی دنبال می کنند) به یکی از علت های مهم عقب ماندگی ایرانیان پی ببرند و رسانه ها نیز به مسئولیت خطیر رسانه ای خود آگاه شوند. و مهمتر از آن دویچه‌وله اکنون بعد از حمایت ایشان از شکنجه در موارد خاص, پس گرفتن جایزه را مورد بررسی جدی قرار بدهد. همانگونه که جایزه حقوق بشری “موزه هولوکاست” از آنگ سان سوچی پس گرفته شد؛ و موارد بسیاری دیگر که می تواند سرمشق اقدام دویچه‌وله باشد. صدالبته برای نگارنده توجیه شکنجه برای حفظ نظام توسط کسی که گفته بود ” حاضرم برای جلوگیری از سقوط نظام، اسلحه به دست بگیرم و در مقابل مردم از نظام، از جمله شورای نگهبان، روزنامه کیهان شریعتمداری و بقیه ارکان نظام دفاع کنم” تعجب آور نیست. زیرا ایشان بارها سخن گفته و عیب و هنر نهفته اش را عیان کرده. گویند از کوزه همان برون تراود که در اوست. فردی که علنا اعتراف می کند برای حفظ نظام حاضر است دست به “قتال” بزند, چرا باید شکنجه براندازان و دشمنان نظام را نامشروع و مذموم بداند؟ مگر شکنجه برانداز از قتل برانداز بدتر است؟

عبدالستار دوشوکی
مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن
دی ماه ١٣٩٧

کورش کرم‌پور، مدیر مسئول هفته نامه «یادگاری»، شاعر و نویسنده اهل آبادان، روز یک‌شنبه ۹ دی‌ماه ۱۳۹۷، مقابل دادگستری آبادان، توسط ماموران امنیتی، بازداشت و به یکی از بازداشت‌گاه‌های اطلاعات سپاه در اهواز منتقل شده است.

….بیایید در مقابل ظلم سکوت نکنیم. بیایید برای یک بار هم که شده ثابت کنیم که “ما زنده ایم” و این‌جا مملکت مردگان نیست که هر ظالمی در آن دست به تیغ شود…

یادداشتی در خصوص بازداشت کورش کرم‌پور شاعر و نویسنده اهل آبادان

رضا مقصودی، سردبیر ماهنامه فرهنگی اجتماعی “حرف‌نقد”، در واکنش به خبر بازداشت کورش کرم‌پور، معلم، نویسنده و شاعر اهل آبادان، نوشته است: «سال‌ها پیش در دوره دبیرستان معلمم بود، اما تهران را رها کرد به گرما، شرجی و طوفان دیارش خوزستان بازگشت تا برای بچه‌های آبادان تدریس کند».

رضا مقصودی، در ادامه می‌نویسد: «نویسنده را می‌کشند، شاعر را در بند محبوس می‌کنند، معلم را شکنجه می‌دهند، متفکرِ مستقلِ اثرگذار را از صحنه محو می‌کنند و وای به حال کسی که هم نویسنده باشد، هم شاعر، هم معلم و هم متفکر…”کوروش کرم‌پور” همه‌ی این‌ها بود».

به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، متن کامل یادداشت رضا مقصودی، را در ادامه بخوانید:

“دیشب خبر تلخ تکان‌دهنده‌ای شنیدم. “کوروش کرم‌پور” شاعر، نویسنده و معلم ادبیات، به جرم سرودن شعر بازداشت شد.
یکی از باسواد ترین انسان‌هایی که در زندگی‌ام دیدم، اندیشمندی ژرف‌نگر و انسانی پر از مهر.
سال‌ها پیش در دوره دبیرستان معلمم بود اما تهران را رها کرد به گرما، شرجی و طوفان دیارش خوزستان بازگشت تا برای بچه‌های آبادان تدریس کند.
هنوز در بهت و حیرتم از این که چقدر راحت ستاره‌ها را از آسمان شب‌مان می‌دزدند.
در این چند روز پس از دستگیری، کمپین‌های مختلفی از جمله کمپین حمایت از زندانیان مدنی شروع به فعالیت کرده‌اند. کانون نویسندگان ایران بیانیه صادر کرده، روزنامه‌نگاران و فعالان آبادان سخت پیگیر و مشغول هستند. من هم به عنوان شاگردی که از او بسیار آموخت، دست به نوشتن چند خطی بردم. و از شما عزیزان همراه می‌خواهم که این حق‌کشی ظالمانه را به گوش همه برسانید. در گروه ها و کانال‌های تلگرامی‌تان، در توییتر، اینستاگرام یا هر جای دیگر که امکانش را دارید.

جایگاه شاعر، زندان نیست…
سوگند به قلم و آنچه می‌نویسد…

افسوس که در این شب بی‌پایان، این تاریکیِ دهشتناکِ غالب، این سرمای روح‌آزارِ زندگی‌کُش، تیغ به دستان، یکایک شاهرگ‌های فرهنگ را می‌زنند.
نویسنده را می‌کشند، شاعر را در بند محبوس می‌کنند، معلم را شکنجه می‌دهند، متفکرِ مستقلِ اثرگذار را از صحنه محو می‌کنند.
و وای به حال کسی که هم نویسنده باشد، هم شاعر، هم معلم و هم متفکر…
“کوروش کرم‌پور” همه‌ی این‌ها بود. و به جرم اندیشیدن، نوشتن، گفتن و بیدار و آگاه ساختن جامعه، زندانی شد.
اینجایی که ما هستیم چند قدم مانده به قهقراست. جایی است که زندان، خانه‌ی دوم اهل فکر و اراده است. حرف بزنی، بنویسی، شعر بگویی، فعال محیط زیستی باشی، فعال مبارزه با ایدز باشی و… غل و زنجیر را بر دست و چشم و دهانت خواهی یافت. آزادی بیان، شوخی مسخره‌ای است این‌جا.
همان موقع که مهم‌ترین انسان‌های موثر و دغدغه‌مند این سرزمین را یکی یکی خاموش می‌کنند، درست در همان موقع، دزدان و غارتگران و دغل‌بازها در قصرهایشان به ریش من و شما و آینده این سرزمین می‌خندند.

بیایید ایستاده به سان سرو و دست در دست هم، از حقوق مدنی انسان‌ها دفاع کنیم. بیایید در مقابل ظلم سکوت نکنیم. بیایید برای یک بار هم که شده ثابت کنیم که “ما زنده ایم” و این‌جا مملکت مردگان نیست که هر ظالمی در آن دست به تیغ شود…

آه اگر مملکتی ملت آزاد نداشت…

۱۶ دی ۹۷-رضا مقصودی”

به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، روز چهارشنبه ۱۲ دی‌ماه، “فرهاد محمدی” وکیل پایه یک دادگستری که از سوی وزارت اطلاعات احضار شده بود، پس مراجعه به آن اداره، بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شد.

از اتهامات وارده و محل نگه‌داری این وکیل دادگستری اطلاع دقیقی در دسترس نیست.

ایلنا نوشت:‌ از صبح روز یکشنبه ۱۶دیماه قطارها پرسرعت از مسیرهای پرتردد کنار گذاشته و ۲هزار صندلی از ناوگان حمل‌ و نقل ریلی و ۳۵۰فرصت شغلی حذف شدند.

این منبع افزود: هزینه‌های نگهداری قطارهای پرسرعت با توجه به افزایش قیمت ارز چیزی حدود ۲۵۰درصد افزایش پیدا کرده است و تنها هزینه یک گیربکس این قطارها معادل هزینه خرید یک دستگاه واگن است.