درباره آزادگی

شماره جدید

13 آذر 1290

در این روز «انجمن خواتین وطن» تلگرافی به اعضای مجلس شورای ملی ارسال می دارد که هرگز تسلیم التیماتوم روسها نشوند.

15 آذر 1290

تلگراف «انجمن خواتین وطن» به گروه زنان آزادیخواه انگلستان و تقاضا از زنان مبارز آن کشور که به دولت انگلیس شکایت کرده، از حق ایرانیان دفاع کنند.

24 آذر 1290

شکایت گروههای مختلف زنان تهرانی به مجمع ادب (کلوپ حزب دموکرات) که چرا دولت ایران در قبال التیماتوم روسیه ساکت مانده است.

27 آذر 1290

اتحاد دو تشکل بزرگ زنانه:«هیئت نسوان اصفهان» با «هیئت نسوان قزوین» در اعتراض به التیماتوم روسیه، شکل می گیرد.

2 دی 1290

بعد از ورود قوای روسیه به قزوین در تاریخ 13 دسامبر و تهدید به حمله به تهران، کودتایی بر علیه مجلس و حزب دموکرات برقرار میشودکه ضمن آن، نایب السلطنه ناصرالملک و کابینه، با حمایت روس و انگلیس، محلس را می بندند.

3 دی تا اواسط دی ماه 1290

کشتار مجاهدین آذربایجان توسط قوای روس. تبعید انقلابیون شهرهای شمالی کشور و پایان اولین مرحله تاریخیِ انقلاب مشروطیت ایران.

قطعنامه سیاسی مصوبه کنگره پانزدهم سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

در باره ی اوضاع سیاسی و وظایف ما

۱) جنبش رهایی بخش مردم ایران که در پی کودتای انتخاباتی جناح هارتر حاکمیت با مارش میلیونی مردم در خیابان- ها، پرخروش و توفنده سر برآورد، ارکان نظام جمهوری اسلامی را به لرزه درآورده است، و انبوه مردم را در ابعاد گسترده وارد نبردی سرنوشت ساز علیه استبداد سیاسی و فلاکت اقتصادی هردم فزاینده کرده است.

این جنبش غرورانگیز ریشه در ۳۰ سال سرکوب بی امان و وحشیانه ی ابتدایی ترین حقوق انسانی مردم و تعمیق گسل ها و شکاف های طبقاتی، جنسیتی، ملی و فرهنگی در حکومت اسلامی دارد. اعتراض مسالمت آمیز میلیون ها انسان معترض علیه کودتای انتخاباتی رژیم، هنگام که با سد سرکوب بی مهار حاکمان رودررو شد به سرعت به یک جنبش بزرگ فرارویید. و از شعار"رأی من کو" به شعارهای "مرگ بردیکتاتور"، "مرگ بر خامنهای"، "مرگ بر اصل ولایت فقیه" گذر کرد و آشکارتر از پیش کانون اصلی قدرت در رژیم اسلامی را هدف گرفت. این جنبش با گذر از مراحل چندی، در ۲۲ بهمن ۸۸ در مقابل بسیج و یورش سهمگین نیروی سرکوب رژیم، هر چند نتوانست چون گذشته در عرصه خیابان جلوه گر شود و مُهر خود را بر مراسم آن روز بکوبد؛ اما زان پس، در قالب حرکت های موضعی به حیات خود ادامه داده، به رغم سرکوب گسترده رژیم خاموش نشده است.

جنبش مردمی با به کارگیری شکل ها و شیوه های گوناگون مبارزاتی، بر زمینه ی مشارکت فعال توده ها، امکان مداخله ی مستقیم آنان را در تعیین سرنوشت خود فراهم آورد؛ و در این مسیر، به درستی از اشکال متنوع سازمان یابی سود جسته است که نمی توان و نباید آن ها را نادیده گرفت.

۲) جنبش های اجتماعی در متن این مبارزه عمومی درخواست های خود را به انحای مختلف اعلام و در حد معینی در این گستره نقشآفرینی کرده اند.

حرکت مستقل کارگران در اول ماه مه و ارائه منشور مطالباتی از جانب گروه هایی از فعالان کارگری که در آن درخواست های جاری هم راه با مطالبات کلان سیاسی و طبقاتی مطرح شده بود؛ اعتصاب غذای معلمان به مناسبت روز معلم؛ اعلام حمایت متقابل دانشجویان و کارگران از مبارزات یک دیگر، اعتصاب عمومی در کردستان در اعتراض به اعدام فرزاد کمانگر، شیرین علم هولی، علی حیدریان، فرهاد وکیلی و مهدی اسلامیان؛ اعتراض مردم آذربایجان به نابودی محیط زیستِ دریاچه ارومیه؛ مبارزات خانواده های زندانیان سیاسی و گسترش مقاومت زندانیان... در دوره اخیر نمونه های برجسته ی مبارزه پاره های مختلف مردم و جنبش های اجتماعی در یک سال گذشته بوده اند.

وانگهی، جنبش مردم در یک سال گذشته در مصاف با رژیم اسلامی، اساسا از تاکتیک تظاهرات بزرگ خیابانی استفاده کرده است.

این تظاهرات در مراحل آغازین و تکوین جنبش، نقش مؤثری در افشای رژیم و سلب مشروعیت از آن، تقویت اعتماد به نفس و خودباوری مردم ایفا کرده است.

با این همه، رژیم اسلامی با تمرکز و بسیج نیروی سرکوب خود علیه مبارزات گسترده خیابانی توانسته است در شرایط کنونی کارآیی این شکل از مبارزه را تا حد قابل ملاحظه ای محدود کند.

در چنین شرایطی به میدان آمدن جنبش های مطالباتی با خواست های مستقل خود و به کارگیری شیوههای متنوع مبارزاتی، آن اقدام تعیین کننده و راه گشایی است که جنبش رهایی بخش کنونی به آن نیاز دارد.

در وضعیت کنونی، ما در مرحله ی تنگ تر کردن حلقه ی محاصره بر گِرد رژیم اسلامی، تعمیق مبارزات سیاسی جاری و به میدان آمدن جنبش های مطالباتی به ویژه جنبش کارگری، زنان، ملیت های تحت ستم علیه بی حقوقی و تبعیض، جنبش دانشجویی... قرار داریم. بی تردید گسترش پایه اجتماعی جنبش جاری مبرم ترین مسأله ی لحظه حاضر است.

۳) در جنبش عمومی جاری سه گفتمان اصلاح طلبی، لیبرالی و سوسیالیستی وجود دارند، که می توان در نگاهی گذرا موقعیت هر یک را ترسیم کرد.

رهبران اصلاح طلب که تا مقطع راه پیمایی عاشورا با بخشی از خواست های مردم هم راهی می کردند، از شعارهای ساختار شکنانه جنبش خودجوش مردم دچار هراس شدند و با صدور بیانیه هایی تلاش کردند مبارزه مردم را به باتلاق حرکت در چارچوب قانون اساسی سوق دهند.

قبلی

برگشت

بعدی