منصور امان
ریخت و پاش “اربعین”، نمادی از مُدیریت بُحران حُکومت
بُحران خارجی رژیم ولایت فقیه، گلوی اقتصاد کشور را در پنجه دارد و هر روز بر فشار آن افزوده می شود. مردُم ایران با بیم و نگرانی به فردای خویش می نگرند و تحریمهایی که آمریکا هفته آینده به دست اجرا خواهد گذاشت، سخت تر شدن زندگی شان از آنچه که هست را به آنها وعده می دهد. دُرُست بر لبه این پرتگاه انسانی و اقتصادی، حاکمان کشور با پُمپاژ میلیاردها تومان از منابع کشور، دست به مانُور قُدرت زیر عُنوان “راهپیمایی اربعین” زده اند و به گونه حماقت آمیزی “اقتدار” خود را جشن گرفته اند.
این تصادُفی نیست که در یکی از دُشوارترین شرایط زیست و معیشت جامعه، دستگاه حاکم به جای تخفیف درد و رنج مردُم، ته مانده داراییهای کشور را نیز خرج سور و سات بقا و امنیت خود می کند. برعکس، تقدُم این دو هدف و تضمین سُلطه فرادستان بر سرچشمه های قُدرت و ثروت، اصل ثابت و راهنما در شیوه کشورداری حاکمان جمهوری اسلامی است و مُدیریت ولایت فقهی، در سیاست داخلی و خارجی قُطب نمای دیگری جز منافع ویژه سُکانداران “نظام” ندارد.
مُرور آمار و عددهای گُشاده دستی حُکومت که از سوی پایوران آن یا منابع رسمی اعلام شده، به خوبی فاصله دست نیافتنی حاکمان کشور با نیازها و انتظارات جامعه را نشانه گذاشته است. روزنامه دولت (ایران) از اختصاص ۱۶۰ میلیون دُلار توسُط دولت آقای روحانی برای راه اندازی نمایش اربعین خبر داده است.
این مبلغ کلان مُستقل از بودجه ای است که اُستانداریها، شهرداریها، ادارات، بُنگاه های اقتصادی مانند آستان قُدس، بُنیاد مُستضعفان، قرارگاه خاتم الانبیا، بُنیاد شهید، سازمان تبلیغات اسلامی و جُز آنها به طور جُداگانه هزینه می کنند، به عُنوان نمونه این مقدار برای شهرداری تهران در سال گذشته ۱۵ میلیارد تومان بوده است.
در همان حال که به گفته رییس مرکز آمار حُکومت تعداد بیکاران مُطلق و به عبارت دیگر کسانی که توانایی تهیه حتی یک وعده غذای گرم در روز را ندارند به بیش از سه میلیون نفر رسیده، حُکومت برای جلب مُشتری “راهپیمایی اربعین”، سفره رنگین پهن کرده و با تعارُف “انواع پذیرایی صبحانه، ناهار، شام، انواع میوه، انواع شیرینی جات، انواع نوشیدنی”، به مردُم گُرسنه و شریف دهن کجی می کند. آقای حُسین ذوالفقاری، مُعاون امنیتی وزارت کشور، مُژده داده که روزانه “بیش از چهار و نیم میلیون پُرس غذا” توزیع می شود.
در همین حال، معرکه گردانان، مُشوقهای نقدی و کالایی برای رونق دادن به بساط خویش را از نظر دور نداشته اند. پرداخت ارز به بهای نازل “حدود هشت هزار تومان” و تقدیم بسته های “هدیه کالایی” از جُمله این تدبیرها است.
با این همه، سرمایه گذاری هنگُفت و سالانه حُکومت نتایج مطلوب را برای آن در بر ندارد. در عراق، جایی که صحنه اصلی نمایش چیده شده، از تمایُل دولت و مردُم این کشور به در اختیار گذاشتن میدان جنگ نیابتی به حاکمان ایران به شدت کاسته می شود. ادارات و دوایر دولتی این کشور از همکاری با دستگاه های جمهوری اسلامی و تسهیل برگزاری نمایش اربعین منع شده اند. هیچ تصویری بهتر از پرداخت دینار عراقی به مُتقاضیان از سوراخ دیوار یک ویرانه، به افلاس کشیده شدن “مانور قُدرت” آقای خامنه ای و شُرکا را نمادینه نمی کند.
همزمان، همچون سالهای گذشته، حرکت تبلیغاتی و بی مایه سال جاری نیز با بی اعتنایی مُخاطبان خارجی “نظام” روبرو شده است. نمایشی که کارگردانان لاف زن اش اُمید داشتند “اقتدار محور مُقاومت” و “اقتدار تشیُع در جهان اسلام” را به رُقبای منطقه ای و طرف حسابهای خارجی حُکومت یادآور شود، بدون تماشاچی مانده است. از کُنج انزوا و در خلوتگه این تماشاخانه است که وزیر کشور، آقای عبدالرضا رحمانی فضلی، شکایت کرده “رسانه های بیگانه همایش بزرگ پیاده روی اربعین را پوشش خبری نمی دهند”.
ریخت و پاش تباهگرانه “اربعین”، راهنمای دیگری برای درک چگونگی مُدیریت بُحران تحریمها از سوی حاکمان جمهوری اسلامی است. آنها بدین وسیله نشان می دهند که در به قحطی کشاندن کشور و قُربانی کردن مردُم در راه منافع ثابت یا آنچه که گمان می کنند امروز به سودشان است، درنگ نمی کنند. رژیم ولایت فقیه کارد بر گلوی جامعه گذاشته و هر روز اندکی عمیق تر می بُرد. نباید مُهلت داد تیغ به شاهرگ برسد. این دست خونریز را باید از شانه انداخت.
