سه کشور بزرگ اروپایی از برنامه موشکی رژیم ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد شکایت کردند.
به گزارش العربیه، بریتانیا، فرانسه و آلمان، در نامهای «شدید اللحن» به شورای امنیت، از فعالیتهای موشکی رژیم ایران شکایت کردند. نمایندگی بریتانیا نامه را به آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، رئیس شورای امنیت و اعضای کمیته برجام در این شورا ارسال کرده است.
این نامه، مورخ ۲۲ فوریه، توسط نمایندگان کشورهای بریتانیا، فرانسه و آلمان در سازمان ملل امضا شده و این کشور‌ها در این نامه «به شدت» از رفتارهای اخیر رژیم ایران ابراز گله‌مندی کرده‌اند.
در نامه کشورهای اروپایی ادعا شده که رژیم ایران در زمینه موشک‌های بالستیک دارای قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای فعالیت‌هایی انجام داده است.
نمایندگان اروپایی در نامه‌شان، فعالیتهای بالستیک رژیم ایران، از جمله پرتاپ موشک سیمرغ (Simorgh SLV)، را منبع «نگرانی عمیق» دانستند که موجب بی‌ثباتی و تشدید تنش در منطقه می‌شود.
در انتهای نامه سه کشور اروپایی، از دبیر کل سلزمان ملل خواسته شده که گزارش کامل و مفصلی درباره فعالیتهای بالستیکی رژیم ایران، که با قطعنامه ۲۲۳۱ سازگار نیست، تهیه کند.
ترامپ یک تشکُر به حاکمان جمهوری اسلامی بدهکار است
منصور امان: فقط تحریمها و بُحران کمرشکن اقتصادی نیست که بر پرتاب کشور و مردُم به گُذشته ای مشقت بار و پُر هراس مُشابه دوره بُحران هسته ای گواهی می دهد؛ موشک پرانی اخیر رژیم ولایت فقیه و باز شدن دوباره پرونده آن در شورای امنیت سازمان ملل، ایستگاه دیگری از حرکت بی توقُف حاکمیت به سمت عقب و نُقطه بی بازگشت است.
تهیه و پرتاب موشک بالستیک با توانایی حمل کُلاهک هسته ای بر پایه یک مُحاسبه ساده صورت گرفته که مبنای آن را تولید فشار در برابر فشار آمریکا و نشان دادن چشم انداز بُحران موجود به اُروپا تشکیل می دهد. مُشکل اما اینجاست که جمهوری اسلامی در اساس در موقعیتی قرار ندارد که بتواند طرفهایش را تهدید کند و باج بستاند. این فاکتوری است که حرکت مزبور را روی صفحه بازی به کیش دادن خود تبدیل می کند.
مُبتکران مانُور موشکی به خوبی در میدان آقای ترامپ بازی کرده اند. او و دستگاه دولتش مُدتها است که تاکید دارند حاکمان جمهوری اسلامی از پیمان هسته ای برای گُسترش ماجراجویی منطقه ای و موشکی سوواستفاده می کنند. اکنون “نظام” یک شاهد بی مانند دیگر برای اثبات این اتهام و توجیه پذیری فشار همه جانبه به منظور رویارویی با بُحران ناشی از فعالیتهای مزبور ارایه کرده است.
پُرسشهای مُهمی که آزمایش موشک بالستیک به میان می آورد، “نظام” را در همان نُقطه ای قرار می دهد که پیش از توافُق وین بسر می برد: هدف از گردآوری امکانات استفاده از سلاح هسته ای چیست؟ حُکومت چه چیزی را “آزمایش” می کند؟ “کُلاهک” در کُجای طرحهای آن جای دارد؟
سند موشکی، شُرکای اُروپایی جمهور اسلامی را در موقعیت نامُناسبی قرار داده است. آنها رفتارهای مُخرب حاکمان ایران را با این استدلال نادیده گرفته اند که “برجام” امکانی برای بر سر عقل آوردن و مهار آنها است. در عمل اما اُروپا در تامین این هدف نه تنها از توافُق وین جلوتر نرفته، بلکه باید شاهد آن گردد که بُحران رژیم مُلاها گام به گام به مدار پیشین خود باز می گردد. این امر موضع بروکسل را در برابر واشنگتُن به گونه توجُه پذیری تضعیف کرده است.
اُروپا با درخواست گشودن پرونده رژیم جمهوری اسلامی در شورای امنیت، به این امر واکُنش نشان داده و همزمان تلاش می کند به موقعیت سخت خود در برابر آمریکا توازُن ببخشد.
از این زاویه نیز آقای ترامپ یک تشکُر به حاکمان نابخرد جمهوری اسلامی بدهکار است. روشن آن است که موشک پرانی آنها کُمک زیادی به تحکیم سیاست کنونی اُروپا در برابر تحریمها به طور مُشخص و “برجام” به طور کُلی نمی کند.
حاکمان کشور گیج و کور از مارپیچ فاجعه بالا می روند، با هر قدم در انزوای بین المللی پُر مُخاطره تری فرو می روند و بر مشقتهای زندگی و کار مردُم کمی بیشتر اضافه می کنند. آنها مُمکن است هوس بازانه از تکرار گذشته پروایی نداشته باشند، جامعه اما مایل نیست یکبار دیگر اُستخوانهایش زیر پای سنگین اشراف فربه حُکومتی خُرد شود. آنکه به سمت تباهی می رود، بی تردید کارگر هفت تپه ای، مُعلم مشهدی و کشاورز اصفهانی نیست.
