« و خدا راهى ( به سلطه) بر آنها براى شما نگشوده است.»
از آنجا كه صلح حق و جنگ ناحق است مگر...، در صورت ضرورت جنگ بايد در آن از ارتكاب اعمالى كه سبب گسترش دامنه جنگ و پايمال شدن انسان و طبيعت گردد، خوددارى كرد. علاوه بر حرام كردن جنگ در چهار ماه از سال (سوره بقره ﺁیه 217) مقرر مىدارد كه مسلمانان جهاد را با تجاوز يكى نگردانند (سوره بقره ﺁیه 190) « و لاتعتدو»: تعدى و زياده روى نكنيد نه در موضع ضعف و نه از موضع ضعف، بلكه از موضع قوت، مسلمان بايد دعوت به صلح كند (سوره های انفال ﺁیه 61 و محمد ﺁیه 35).
با وجود اين، اگر زور در كار آيد و ستمگران به زور حقوق انسان، حتى يك فرد، را پايمال كنند، قيام براى احقاق حق واجب می شود . اما ﺁیا اسلام نیز ، غیر مسلمانها را از لحاظ صلح و جنگ ، دسته بندی کرده است همانطور که دولتهای دیروز و امروز می کنند ؟
یادﺁور می شود که هر دولتی ، کشورهای دیگر را دسته بندی می کند:
کشورهائی که ، در دراز مدت، می توان با ﺁنها ، در صلح زندگی کرد و کشورهائی که با ﺁنها می باید در صلح موقت زیست و کشورهائی که با ﺁنها یا درجنگ است و یا در تدارک جنگ با ﺁنها است .
این دسته بندی به فقه های دین ها نیز سرایت کرده است . برای مثال، بنا بر فقه یهودی که فقه های مسیحی و اسلامی از ﺁن اخذ شده اند ، با اهل کتاب در صلح دراز مدت و با کافران و مشرکان ، در صلح موقت باید زیست .
خاصه این دسته بندی ، تهاجمی بودن جنگ و نه تدافعی بودن ﺁن است . زیرا اگر تنها جنگ تدافعی جایز بود، جامعه مسلمانان می باید اسباب صلح را چنان فراهم میﺁورد که هیچ قدرتی یارای دست زدن به جنگ بر ضدش را نمی یافت .
در این مسئله ، فقه با قرﺁن در تناقض است . زیرا در قرﺁن، جنگ برای سلطه جوئی و منفعت طلبی و اسیر و غنیمت گرفتن مطلقا ممنوع است که فرمود جنگ برای اسیر گرفتن نیست برای پایان بخشیدن به تجاوز است . در جنگ بدر که مشرکان به راه انداخته بودند و شکست خوردند، پیامبر ( ص ) موافق ﺁزاد کردن اسیران بود. عمر کشتن اسیران را پیشنهاد می کرد و بسیاری از مجاهدان ﺁزاد کردن ﺁنها را در ازای دریافت بهای ﺁزادی .
رهنمود قرﺁن (سوره انفال ، ﺁیه 67 ) این شد:« برهیچ پیامبری نیست که پیش از پایان بخشیدن پیروزمندانه به جنگ، برای او اسیران باشد . شما طالب منافع این جهانید حال ﺁنکه خداوند (برای شما )، ﺁخرتی ( سراسر نعمت ) می خواهد. خداوند عزیز و حکیم است » .
جنگ به قصد سلطه و « منافع » کاری است که تنها طاغوتها بدان دست می زنند .
جنگ برای گرواندن به دین نیز جایز نیست . طرفه این که ﺁقای مصباح یزدی در کتاب « جنگ و جهاد در قرﺁن » می نویسد :
«در این زمینه باید بگوئیم که گرچه قرائنی وجود دارد که نشان می دهد ﺁیات مذکور ، به جهاد دفاعی نظر دارند - و نیز برخی از این قرائن را ذکر کردیم – اما جواز جهاد ابتدائی در اسلام از ضروریات فقه اسلامی است و در اصل تشریع ﺁن هیچ تردیدی وجود ندارد. فقهای شیعه و سنی در این امر اتفاق نظر دارند و در اصل جواز جهاد ابتدائی اختلافی میان ﺁنان نبوده و نیست.» (ص 139)
اما غیر از این که 615 سال پیش از این، مانوئل نیز می دانست چنین « جهادی » مأخوذ از فقه یهودی است و غیر از این که اجتهاد در برابر نص باطل است، بنا بر این ، توافق فقیه شیعه و سنی بر حکم خود ساخته ای نمی تواند ناقض نصوص قرﺁنی باشد، ﺁقای مصباح خود نیز ناگزیر شده است، « جنگ ابتدائی را تدافعی بخواند و برای انجام ﺁن از راه تجاوز، بدین صورت دلیل بتراشد :
« اصولا جهاد ابتدائی نیز بنوبه خود یک نوع دفاع و جهاد دفاعی است. دفاع از حق خدای متعال. ...همچنان که پیش از این و در مباحث مختلف اشاره کرده ایم، تنها حق اصیل و ذاتی در عالم، حق خدای متعال است و سایر حقوق در پرتو آن معنی می یابند و توجیه می شوند. خداوند مالک حقیقی همه موجودات و از جمله انسان است و... این رابطه مالکیت بین خداوند از یک سو و سایر موجودات از سوی دیگر، ایجاب می کند که خداوند حق داشته باشد که تمامی هستی طبق خواست و اراده او به چرخش و گردش در ﺁید و رفتار کند. در مورد جامعه انسانی نیز اقتضای این حق اینست که در سرتاسر جوامع بشری تنها خدا پرستش شود. دین او حاکم و سخنش برتر باشد و کلمة الله هی العلیا کلمه خدا است که بر تراست. حال اگر انسانهائی از پذیرش و رعایت این حق الهی سرباز زدند، علاوه بر عذاب و عقاب اخروی، خداوند می تواند در همین دنیا نیز ﺁنها را عقوبت کند. این عقوبت می تواند به صورت عذاب و بلای طبیعی باشد ... و می تواند به این صورت باشد که خداوند از مؤمنان و صالحان بخواهد بر ﺁنان یورش برند و جلوی تبهکاری و فساد ﺁنان را در زمین بگیرند و به ﺁن خاتمه دهند که این همان جهاد ابتدائی است. قاتلوهم یعذبهم الله بایدیکم و یخزهم؛ با ﺁنان بجنگید تا خدا به دست شما عذابشان دهد و خوارشان کند (سوره توبه، ﺁیه 14) جهاد ابتدائی جز این نیست که به منظور احقاق حقی که خدای متعال بر کل بشریت دارد، گروهی از بندگان شایسته خدای متعال مأموریت یابند برکسانی که این حق را پایمال کرده و راه شرک و کفر و ظلم و فساد در پیش گرفته اند، یورش برند و تا زمانی که دین حق و اراده خدا حاکم شود، نبرد را ادامه دهند ... جهاد ابتدائی با کفار و مشرکان باید تا ﺁنجا دوام پیدا کند که زمین از ﺁلودگی های کفر و شرک و فساد پاک و حکومت الهی و توحیدی در سرتاسر عالم برقرار شود.» (از صفحه 148 تا 152) ( خط کشی ها از این جانب است )
بدین قرار، جنگ تعرضی برای دفاع از حق خدا ، « جنگ ابتدائی » و دفاعی می شود ! 615 سال بعد از مانوئل دوم ، همان دروغ، بی کم و کاست ، از زبان مصباح یزدی ، تکرار می شود . با این تفاوت که این یکی ، جنگ تعرضی را دائمی نیز می کند !
طرز فکر امثال مصباح یزدی ، مصداق القای ایدئولوژی از سوی سلطه گر در زیر سلطه و اصرار زیر سلطه در ﺁلت خشونت شدنی است که در روابط سلطه، همواره انسان قربانی ﺁن است.
فراخوان برای نجات جان زندانیان بند 209 زندان اوین
به نام آزادی
فراخوان برای نجات جان زندانیان بند 209 زندان اوین
در طی سالیان اخیر بسیاری از مردان و زنان آزادی خواه و مبارز در بند 209 زندان اوین تحت شکنجه های طاقت فرسا و قرون وسطائی قرار گرفتند و تعداد زیادی از آنها در زیر شکنجه جان باختند .
و همچنین تعداد زیادی از آنها از این بند روانه جوخه های تیرباران و حلق آویز شدند و تا به امروز فعالین زنان ، دانشجویان ، حقوق بشری ، کارگری و سایر اقشار جامعه از نقاط مختلف کشور به آنجا آورده می شوند و در سلول های انفرادی و تحت بازجویی های مستمر که توام با شکنجه های جسمی و روحی است مورد اذیت و آزار قرار می گیرند در طی سالیان اخیر شاهد بودیم پس از هر حرکت اعتراضی که انجام می گرفت رژیم حتی افراد مسن و کودکان و خانواده ها را دستگیر و به این بند منتقل می کرد ( دستگیری خانواده در مقابل دفتر سازمان ملل ) این بند همیشه مملو از آزادی خواهان و دموکراسی طلبان بوده است.بند 209