تازه‌های پزشکی هفته: واکسینه‌شدن علیه آبله میمون برای همه ضروریست؟ داروهای ضدالتهابی، درد را مزمن می‌کنند/ غذاهایی که به کاهش اضطراب کمک می‌کنند/ سرطان تخمدان: علائمی که اکثر زنان از آنها بی‌اطلاعند.موارد ابتلا به آبله میمون در چندین کشور در سراسر جهان شناسایی شده و سؤالاتی را در مورد در دسترس بودن واکسن برای این بیماری ایجاد کرده است.
به‌گزارش نشریه بریتانیایی Newsweek؛ تحقیقات در مورد این بیماری ادامه دارد و سازمان جهانی بهداشت شناسایی مواردی از بیماری را که خارج از مناطق بومی هستند، بسیار غیرعادی توصیف کرده است.
به‌گفته متخصصان، در حالی که هیچ واکسن مشخص و گسترده‌ای برای خود آبله میمون وجود ندارد، اما، می‌توان از واکسن‌های طراحی شده برای جلوگیری از آبله، برای کنترل شیوع این بیماری استفاده کرد.
دانیل باوش، رئیس انجمن پزشکی گرمسیری و بهداشت آمریکا، معتقد است: ویروس‌هایی که باعث آبله و آبله میمون می‌شوند، از یک خانواده و از نظر بیولوژیکی کاملاً مشابه هستند.
او گفت: آبله در سال ۱۹۸۰ ریشه‌کن شد و آبله میمون یک بیماری نسبتاً نادر است که فقط به‌صورت پراکنده در مناطقی از دنیا دیده شده، بنابراین از نظر تاریخی انگیزه بزرگی برای ساخت واکسن‌های جدید آبله یا آبله میمون وجود نداشته است. با این حال، پس از بروز سیاه‌زخم در سال ۲۰۰۱ در ایالات متحده، یک واکسن جدید آبله (به نام Jynneos)، در ایالات متحده و کانادا در دسترس قرار گرفت.
دانشمندان نشان داده‌اند که این واکسن در مطالعات حیوانی برای پیشگیری از آبله میمون موثر و در مطالعات انسانی بی‌خطر است. این واکسن حاوی ویروسی به نام واکسینیا از همان خانواده آبله میمون و آبله است که به‌طور‌کلی برای انسان بی‌ضرر است، اما می‌تواند یک پاسخ ایمنی محافظتی در برابر ویروس‌های خطرناک‌تر این گروه ایجاد کند.
باوش گفت، با این حال، این واکسن به‌طور گسترده، چه در بازار آزاد و چه برای عموم مردم، در دسترس نیست.
او گفت: در این مرحله فقط برای افرادی که در معرض خطر هستند، از جمله کارکنان مراقبت‌های بهداشتی تزریق انجام می‌شود. پس این واکسن برای عموم مردم توصیه نمی‌شود.
علیرغم تعداد کم اما رو به افزایش اخیر موارد آبله میمون در کشورهای غیر بومی، باوش گفت که برنامه‌های واکسیناسیون انبوه مورد نیاز نخواهد بود و عموم مردم نباید از این موضوع وحشت داشته باشند. چون آبله میمون بیماری همه‌گیر بعد از کووید ۱۹ نیست.
داروهای ضدالتهابی، درد را مزمن می‌کنند
استفاده از داروهای ضدالتهابی مانند استروئیدها یا ایبوپروفن شاید درد را در کوتاه‌مدت تسکین دهد، اما یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که این امر می‌تواند منجر به درد مزمن شود.
به‌گزارش ساینس‌دیلی؛ تحقیقات منتشر شده در ژورنال Science Translational Medicine و به سرپرستی پزشکان دانشگاه مک‌گیل در کانادا نشان می‌دهد که اکنون زمان بررسی مجدد نحوه درمان درد است.
به‌گفته متخصصان، پس از آسیب، التهاب در سراسر بدن شروع به افزایش می‌کند. این پاسخ طبیعی بدن به عفونت یا آسیب است و با افزایش التهاب، فرد ممکن است درد را در مقادیر بیشتری احساس کند. با این حال، مسدود کردن این مسیرهای التهابی طبیعی منجر به عواقب طولانی‌مدت و مزمن می‌شود.
دکتر جفری موگیل، نویسنده این مطالعه در دانشگاه مک‌گیل، گفت: در حال حاضر شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد اگر التهاب بدن را مسدود کنید، بهبود آسیب را مختل کرده‌اید، بنابراین شما نباید جلوی کاری را که بدن به دلیلی سعی در انجام آن دارد، بگیرید.
محققان این مطالعه، بیماران و موش‌های مبتلا به کمردرد را به مدت سه‌ماه در سطح فیزیکی و سلولی مورد بررسی قرار دادند و دریافتند که نوتروفیل‌ها، نوعی گلبول سفید که به بدن در مبارزه با عفونت کمک می‌کند، نقش کلیدی در رفع درد دارند.
آنها کشف کردند که اگرچه مسدود کردن نوتروفیل‌ها می‌تواند در کوتاه‌مدت به کاهش درد کمک کند، اما در مطالعات حیوانی بر روی موش‌ها، مسدود کردن آنها می‌تواند درد را تا ۱۰ برابر طولانی‌تر کند. درمان درد با داروهای ضدالتهابی و استروئیدها مانند دگزامتازون و دیکلوفناک نیز همین نتیجه را به‌همراه داشت، اگرچه آنها در اوایل روی کاهش درد مؤثر بودند. به‌طور مشابه، بیمارانی که سطوح بالای نوتروفیل‌ها را داشتند، یعنی آن‌هایی که این سلول‌ها را با دارو کاهش نمی‌دادند، کمتر شاهد تبدیل درد حاد به مزمن بودند.
دستورالعمل‌های آکادمی پزشکان خانواده آمریکا نشان می‌دهد که به‌جای روی‌آوردن فوری به داروها برای درمان درد، استفاده از گرما، ماساژ یا فیزیوتراپی باید اولین قدم باشد. اگر اینها جواب نداد، داروهایی مانند ضدالتهاب یا سایر مسکن‌ها مانند استامینوفن می‌توانند کمک کنند.
دکتر ادواردز پیشنهاد می‌کند که قبل از شروع هرگونه داروی مسکن، حتی داروهای رایج مانند NSAIDها یا استامینوفن، باید دو سوال مهم را از پزشک خود بپرسید. اگر زیاد از این دارو استفاده کنم، چه عوارضی دارد؟ چه مدت استفاده از این دارو بی‌خطر است و چه زمانی باید آن را قطع کنم؟
غذاهایی که به کاهش اضطراب کمک می‌کنند
اضطراب یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی بوده که تقریباً ۷.۶ درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار داده است.
به‌گزارش Healthline؛ واژه اضطراب یک اصطلاح کلی است که برای توصیف اختلالات مختلف مانند اختلال اضطراب فراگیر، اضطراب اجتماعی و فوبیا استفاده می‌شود و به‌طور‌کلی با احساس مداوم تنش، نگرانی و عصبی بودن مشخص می‌شود.
در بسیاری از موارد، دارو اغلب به‌عنوان یک دوره اصلی درمان مورد نیاز است. اگرچه چندین استراتژی غذایی وجود دارد که می‌توانید برای کمک به کاهش علائم اضطراب، استفاده کنید.
ماهی سالمون
این ماهی حاوی مواد مغذی است که سلامت مغز را تقویت می‌کند، از جمله ویتامین D و اسیدهای چرب امگا ۳ ایکوزاپنتانوئیک اسید (EPA) و دوکوزاهگزانوئیک اسید. این مواد مغذی می‌تواند به تنظیم انتقال‌دهنده‌های عصبی دوپامین و سروتونین کمک کنند، که می‌توانند خواص آرامش‌بخش داشته باشند.
بابونه
حاوی هر دو خاصیت آنتی‌اکسیدانی و ضدالتهابی است که می‌تواند به کاهش التهاب مرتبط با اضطراب کمک کند. اعتقاد بر این است که بابونه به تنظیم انتقال‌دهنده‌های عصبی مرتبط با خلقوخو مانند سروتونین، دوپامین و اسید گاما آمینوبوتیریک (GABA) کمک می‌کند. علاوهبراین، ممکن است به تنظیم محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنوکورتیکال (HPA)، بخش مرکزی پاسخ استرس بدن کمک کند.
زردچوبه
حاوی کورکومین است، ترکیبی که به‌دلیل نقش آن در ارتقای سلامت مغز و پیشگیری از اختلالات اضطرابی مورد مطالعه قرار گرفته است. کورکومین که به‌دلیل خواص آنتی‌اکسیدانی و ضدالتهابی بالا شناخته شده است، به جلوگیری از آسیب به سلول‌های مغز مربوط به التهاب مزمن و استرس اکسیداتیو کمک می‌کند.
شکلات تلخ
گنجاندن مقداری شکلات تلخ در رژیم غذایی شما نیز برای کاهش اضطراب مفید است. شکلات تلخ حاوی فلاونول‌هایی مانند اپی‌کاتچین و کاتچین است؛ ترکیبات گیاهی که به‌عنوان آنتی‌اکسیدان عمل می‌کنند. برخی تحقیقات نشان می‌دهد که فلاونول‌های موجود در شکلات تلخ برای عملکرد مغز مفید است. به‌طورخاص، فلاونول‌ها جریان خون را به مغز افزایش می‌دهند و مسیرهای سیگنال‌دهی سلولی را تقویت می‌کنند. این اثرات به شما اجازه می‌دهد تا بهتر با موقعیت‌های استرس زا که می‌تواند منجر به اضطراب و سایر اختلالات خلقی شود، سازگار شوید.
ماست
پروبیوتیک‌ها یا باکتری‌های سالم موجود در برخی از انواع ماست جنبه‌های مختلف سلامتی شما از جمله سلامت روان را بهبود می‌بخشد. علاوه بر‌این، غذاهای پروبیوتیک مانند ماست با کاهش التهاب و افزایش تولید انتقال‌دهنده‌های عصبی تقویت‌کننده خلقوخو، مانند سروتونین، سلامت روان و عملکرد مغز را ارتقاء می‌دهند.
چای سبز
چای سبز حاوی L-theanine است، اسید آمینه‌ای که برای تأثیرات مثبتی که ممکن است بر سلامت مغز و کاهش اضطراب داشته باشد، مورد مطالعه قرار گرفته است. علاوهبراین، چای سبز حاوی اپی‌گالوکاتچین گالات (EGCG)، یک آنتی‌اکسیدان است که برای ارتقای سلامت مغز کاربرد دارد.
سرطان تخمدان: علائمی که اکثر زنان از آنها بی‌اطلاعند
حدود ۹۰ درصد از زنان از علائم اصلی سرطان تخمدان بی‌اطلاع هستند، به‌این‌معنی که این بیماری اغلب در مراحل بعدی تشخیص داده می‌شود و درمان را کم‌اثر می‌کند.
به‌گزارش نشریه بریتانیایی Mirror؛ این بیماری زمانی رخ می‌دهد که سلول‌های غیرطبیعی در تخمدان تکثیر می‌شوند و توموری ایجاد می‌کنند که در صورت عدم درمان می‌تواند به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابد. این سرطان به‌عنوان سرطان تخمدان متاستاتیک شناخته می‌شود.
سرطان تخمدان چهار علامت اصلی دارد که باید مراقب آنها بود، به‌ویژه در افراد بالای ۵۰ سال.
معده درد مداوم
نفخ مداوم
مشکل در غذا خوردن و احساس سیری سریع‌تر
نیاز مداوم به دفع ادرار
البته توجه به این نکته ضروری است که این علائم همیشه به‌دلیل سرطان تخمدان نیست.
بر خلاف سرطان دهانه رحم، روده و پستان، هنوز هیچ روش غربالگری قابل‌اعتماد و موثری برای سرطان تخمدان وجود ندارد.
اگر علائم شدید، مکرر یا غیرعادی را تجربه می‌کنید، باید در اسرع وقت با پزشک عمومی خود قرار ملاقات بگذارید.
خطر ابتلا به سرطان تخمدان با افزایش سن افزایش می‌یابد، به‌طوری‌که بیش از نیمی از موارد در بریتانیا ۶۵ سال و بالاتر هستند. هر کسی که تخمدان دارد می‌تواند به سرطان تخمدان مبتلا شود و این شامل زنان، مردان ترنس و افراد بیناجنس دارای تخمدان می‌شود.
با‌این‌حال، اگر جراحی برای برداشتن تخمدان‌های خود انجام داده‌اید، در خطر نیستید.
خطر ابتلا به سرطان تخمدان در شما ممکن است بیشتر شود اگر:
سرطان سینه یا سرطان روده داشته باشید
یک ژن معیوب مانند ژن های BRCA مربوط به سندرم لینچ را به ارث برده باشید
برای سرطان قبلی درمان رادیوتراپی دریافت کرده باشید
اندومتریوز یا دیابت داشته باشید
زود پریود شده باشید، یائسگی دیرهنگام داشته باشید و بچه‌دار نشده باشید.
دچار چاقی بوده و سیگار استعمال کنید.
سرطان تخمدان بدون داشتن هیچ یک از این عوامل خطر ممکن است. به‌همین‌ترتیب، داشتن هر یک از این عوامل خطر لزوماً به‌معنای ابتلا به سرطان تخمدان نیست.
با این حال برخی موارد می‌تواند به کاهش احتمال ابتلا به سرطان تخمدان کمک کند، این موارد عبارتند از:
ترک سیگار
حفظ وزن سالم یا کاهش وزن اگر اضافه وزن دارید
صحبت با پزشک عمومی در مورد آزمایش‌ها یا درمان‌های احتمالی، مانند استفاده از درمان‌های هورمونی پیشگیری از بارداری یا برداشتن تخمدان‌ها در صورتی که سرطان تخمدان در خانواده شما وجود داشته باشد.
