فروپاشی نظام حاکم بر ایران در منطقه: شعار علیه قاسم سلیمانی در ساحه التحریر بغداد (فیلم زیر)
سه هفته پس از آغاز اعتراضات ضد دولتی در عراق، معترضان بار دیگر روز جمعه سوم آبان (۲۵ اکتبر) به خیابان‌‌های بغداد آمدند. تظاهرات همچنین به شهرهای جنوبی کشیده شد و نیروهای دولتی برای مهار آن اینترنت را قطع کردند.
یک منبع امنیتی حاضر در استان نحف هم گزارش داد که تظاهرات در این شهر نیز آغاز شده است.
همچنین اعلام شد که ساکنان استان «میسان» (شرق عراق) نیز تظاهرات خود را با شعارهایی در محکومیت فساد آغاز کردند.
به گزارش بغداد الیوم، معترضان در شهر «الناصریه» واقع در استان «ذی قار» نیز به خیابانها آمدند و شعارهایی را علیه دولت عراق سر دادند.
بنا به گزارشها، در بغداد تظاهرات‌کنندگان همچنان در حال حرکت به سمت میدان «التحریر» و پل «الجمهوریه» هستند؛ پلی که به منطقه مهم «سبز» در مرکز بغداد منتهی میشود.
سایر تظاهرکنندگان به سمت شهرهای جنوبی عراق مثل دیوانیه و نصیریه راه افتادند؛ جایی که معترضان گفته‌اند در خیابان باقی می‌مانند تا “رژیم سرنگون شود”.
به گزارش کمیته دولتی حقوق بشر عراق در این اعتراضات دستکم دو نفر کشته و بیش از ۹۰ نفر زخمی شده‌اند.
تظاهرات ضد دولتی در عراق اوایل ماه جاری میلادی (اکتبر) با فراخوان‌هایی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد، از میدان تحریر بغداد آغاز شد. اغلب تظاهرکنندگان جوانانی هستند که علیه فساد و دخالت‌های حکومت ایران اعتراض می کنند.
حکومت ایران در حال از دست دادن خاورمیانه؟
اعتراضات لبنان و عراق نشان می‌دهد رژیم ایران در حال از دست دادن خاورمیانه است
فارن پالیسی طی گزارشی از اعتراضات اخیر در عراق و لبنان نوشت: در عرض کمتر از یک ماه، تظاهرات علیه فساد و عدم اصلاحات اقتصادی در عراق و لبنان فوران کرد. در هر دو کشور تظاهرات بی‌سابقه که شهرها و محله‌های شیعه‌نشین را به لرزه درآورد، نشان داد که شیوه حکومت شیعه ایران برای اعمال نفوذ در منطقه شکست خورده است.
این منبع نوشت: برای گروه‌های شیعه در عراق و لبنان، تهران و گروه‌های نیابتی نتوانستند به لحاظ اقتصادی و اجتماعی دستاوردی داشته باشند. به زبان ساده یعنی آنچه رژیم ایران “مقاومت” می‌نامید، نتوانست غذا در سفره مردم بیاورد.
فارن پالیسی افزود: از آغاز انقلاب ایران، ملایان و سپاه پاسداران یک سیاست روشن و بلندمدت داشته‌اند که چگونه دیدگاه خود را به منطقه، بویژه در کشورهایی با یک جمعیت شیعه صادر کنند.
رژیم ایران قادر به درک این واقعیت نیست که ادامه سلطه در این کشورها امکان پذیر نیست. بی‌سبب نیست که رژیم ایران از کنترل حوادثی که اتفاق می‌افتد ناتوان است. عراق و لبنان نمونه خوبی هستند.
حزب الله مسبب بدبختی و مشکلات لبنان است
مردم ناراضی لبنان از جمله شیعیان این کشور در تظاهرات خیابانی خود حزب الله و رهبر آن حسن نصرالله را آماج شعارهای انتقادی خود قرار می دهند و این حزب و رهبر آن را از مسببان فقر و فساد فزاینده در کشورشان می دانند. اکنون دامنۀ اعتراض های خیابانی به مناطق شیعه نشین و تحت کنترل حزب الله سرایت کرده است.
خبرگزاری فرانسه در گزارشی به همین مناسبت نوشته است که برای نمونه در شهر شیعه نشین “نباتیه” در جنوب لبنان طرفداران سنتی حزب الله نیز به صفوف تظاهرکنندگان معترض پیوسته اند. در بیروت تظاهرکنندگان در شعارهایشان صریحاً حسن نصرالله را یکی از عوامل فساد و تباهی در لبنان معرفی می کنند.
تظاهرات اعتراضی در تقریباً تمام شهرهایی که سنتاً تحت کنترل حزب الله و متحد آن حزب شیعه امل بوده جریان داشته است. شبکۀ تلویزیونی “المیدان”، وابسته به حزب الله لبنان، در یکی از گزارش های خود اظهارات یکی از تظاهرکنندگان شیعه لبنانی را پخش کرد که صریحاً از حسن نصرالله خواست به جای مشارکت در جنگ سوریه و یا ضدیت با اسرائیل به فکر مردم لبنان باشد.
در واکنش به این اعتراض ها، حسن نصرالله در سخنرانی تلویزیونی گفت : “می توانید لعنتم کنید، برایم مهم نیست.”
به گزارش رادیو فرانسه، در این حال، انتقادها علیه نبیه بری رهبر حزب امل که از سوی مردم ناراضی لبنان “دزد” خوانده می شود به مراتب شدیدتر است.
به گفتۀ تحلیلگران اعتراض علیه حزب الله و رهبر آن نشانۀ دو چیز است : اولاً تابوی حزب الله و حسن نصرالله شکسته است و ثانیاً در مقابل فقر فزایندۀ لبنان، کاسۀ صبر شیعیان این کشور نیز لبریز شده است.
اعتراض های عراق و لبنان مانور اربعین را به شکست کشاند
منصور امان: کارناوال اسلام سیاسی که آن را “راهپیمایی اربعین” می نامد، با خیزشهای مردُم عراق آغاز و با قیام مردُم لُبنان به پایان رسید. در دو کانون اصلی قُدرت سازی و نُفوذ منطقه ای رژیم ولایت فقیه، جبهه گیری توده ای علیه آن و آثار مُخرب اش بر سیاست، اقتصاد و جامعه، خالی بودن پُشت این صحنه سازی “میلیونی” را به نمایش گذاشت.
هرگاه هدفها و انتظارات حاکمان ج.ا از راه اندازی این کمپین تبلیغاتی پُرخرج در نظر آورده شود، در این صورت می توان شدت ضربه ای که دستگاه سیاسی – ایدیولوژیک آنها از اعتراضهای توده ای در دو قمر میدان جاذبه اش خورده را نیز تخمین زد.
رژیم مُلاها “راهپیمایی اربعین” را یک نمایش قُدرت منطقه ای، میدانی برای جذب و گُسترش نُفوذ ایدیولوژیک بر جمعیت شیعه در خاورمیانه و صحنه به تماشا گذاشتن آن برای “دُشمنان” اش می داند. در یک قالب ساده تر، این کمپین وظیفه دارد ادعای هژمونی ولی فقیه ج.ا بر پیروان مذهب شیعه را اثبات کند و توان دستکاری ذهنی و به حرکت درآوردن آنها در بسترهایی که مایل است را به رُخ بکشد.
از این زاویه، نمایش مذهبی مزبور یکی از ابزارهای نُفوذ اسلام سیاسی در کنار ابزارهای نظامی – تروریستی است که به وسیله برانگیختن باورها، احساسات و خُرافات مذهبی در خدمت مُستقیم سیاست دخالتگری، فرقه گرایی و سُلطه طلبی آن قرار می گیرد. یک تعریف دقیق از رابطه بین مذهب و پروژه اسلام سیاسی را مُعترضان هوشمند ایرانی به دست داده اند؛ آنها آن را “پله کردن اسلام” توصیف می کنند.
اما این فقط اکثریت مردُم ایران نیستند که از اسلام ترویجی ولایت فقیه فاصله گرفته اند و با مُشت گره کرده به استقبال نمایندگان آن می روند؛ همانگونه که دیده می شود، این مرزبندی به تدریج ولی به گونه نیرومند در پهنه های فرامرزی اقتدار رژیم مُلاها نیز در حال پُر رنگ شدن است. تحول مزبور ریشه در شکست اسلام سیاسی در اداره جامعه و در پهنه اقتصاد دارد که همزمان با مُعرفی نوع بی پیشینه ای از فساد حُکومتی، خود را از نظر اخلاقی نیز ورشکسته و بی اعتبار ساخته است.
شرایط مادی و فاجعه بار سیاست، اقتصاد و جامعه نه فقط در ایران، بلکه در لُبنان و عراق نیز ماسک مذهب و اخلاق مذهبی را از چهره نظم ولایت فقیهی برگرفته و هر روز با شدتی بیشتر مردُم را از دایره نُفوذ آن خارج می کند. قدرت نماییهایی از جنس “پخش دو میلیون پُرس غذا” نیز کُمکی به آرایش سیمای مُخرب و انحطاط گر رژیم مُلاها نمی کند. دستکم تا آنجا که به مردُم تحت فشار ایران مربوط می شود، ولخرجی هزاران میلیارد تومانی در بیابانهای بی آب و علف عراق یک دهن کجی کریه به مُطالبات و نیازهای شان به حساب می آید و تردیدی نیست که آن را به حساب بُلند بدهکاری آقای خامنه ای و شُرکا خواهند افزود.
از ایران تا عراق و لُبنان دست طرد مردُم بر سینه رژیم فرتوت ولایت فقیه و گوژ ایدیولوژیک آن می خورد. نمایش “راهپیمایی اربعین” در حاشیه ای پرت از این بخش از زندگی واقعی روی صحنه رفت و به همان اندازه نیز از مُعادلاتی که این صف بندی را ایجاد می کند و ژرفش و گُسترش می دهد، فاصله دارد.
